بهسود !

با کدام واژه شب وزخم ِ تن وقامت عریانت را

خون وخاکستر وتنهایی چشمانت را

دود بنویسم واندوهی که رگهای مرا میسوزد؟

بهسود!

وقتی بالای  بلندای من ..." آته ی"*  من

از دم تیغ شقاوت مثل یک صخره ی کوهی به زمینی افتید

وقتی پاکیزه دل وسینه ی  "آبـَی جانم "*

تکه تکه زیر چنگال جنایت نالید

وقتی گیسوی سپید " آجه ی "* من

مثل منظومه ی سوگ

شعله ور شد

 به سپهر راه کشید

من زمستانی غمهای غریبانه شدم

تلخ

 بیتابی وآوار

تمامیت ِ ویرانه شدم

بهسود!

تو دگر با همه ی زخم وغم وآتش و دود

نام خاموش و فراموش نه یی

تو دگر جلوه ی  تنهایی وتابوت سیه پوش نه یی

تو همان نقطه آغاز صدا های بلندا هایی

تو همان قله ی" فریاد" هستی

من اگر واژه و حرف وعددی کم دارم

تا ترا، درد ترا

 زخم ترا نقش کنم

واگر بازشبانم بیتاب

زهر در وسعت اندوهانم

ذره ی از غم چشمان ترا می گرید

نوحه ی  شام شکیبایی نیست

من ترا ، عزت رگهایم را

تا سحرگاه شکفتن

 تا بهارانه ترین لذت فردای رسیدن

جاری نبض و نفس ، سینه ودل 

تا خدا خواهم برد

  مثل زنجیری زپولاد

آجه جانم ـ آته جانم ـ آبیَِم را و"بیرارانم"* را

با خودم میگیرم

دَور پاکیزه ی اندام ترا

سد ودیوار

بلندِ استقامت

اصل  آزادگی

مفهوم شهامت

میشویم با هم و بهسود ترا

تا به درگاه خدا

به ستایش می نشینیم

نور عزت تا خدا

بهسود!

در رخت می بینیم

روزی از دامن پاکت

وزدستان نجیبت 

بهسود!

عطر لبخند، گل ناب روشنا

می چینیم

می چینیم...

*آته ـ پدر

*آبـَی ـ مادر

* آجه ـ پیرزن

* بیرارـبرادر