شبی

         از تبار مصیبت 

    < یک >

هزاران

هزاران دلِ تازه خشکید

هزارن دیگر

به آیینه های شکسته

                  شکسته

                    شکسته

                      بدل شد

ولی من

مجسم ترین معنی آسمانِ سیاهِ تهی از ستاره

به تو

      هیچ چیزی نگفتم .

< دو >

زمانیکه در باغِ ایمانِ دوران

درختانِ بی ریشه رویید

و گل ها

        ز جذام

              مردند

به تو

    هیچ چیزی

          نگفتم .

< سه >

چه نفرین

چه نفرین تلخی :

به گاهی که پایان ره شد نمودار

و من در شبی از تبارِ مصیبت

ز باران شنیدم که از شهر ما می رود

                   بهر دیدار قحطی

                _ و بودن در آن جا _

به تو

      هیچ چیزی نگفتم .

< چهار >

چه نفرین تلخی :

به هنگام تدفین ایمان

دمی که

    شبِ پر ز آیینه های شکسته

                            سخن زد

و تنها ترین آیۀ مانده از عهدِ پرواز و آواز

ز دروازۀ روشنایی گذر کرد

      و در دود و در شعله گم شد

من آنگه

   به سانِ صدایی که می روید از درد

                           آغاز گشتم

ولیکن

به تو

     هیچ چیزی نگفتم .

          برگرفته از دفتر شعر :

         شبی از تبار مصیبت