به پایان رسیدن ماه حوت وفرارسیدن نو روز سال 1389 خورشیدی، بیشتر ازچند روزی نمانده است. در خارج از کشور، ماه مارچ عیسوی که روز های از آن با ماه حوت خورشیدی مطابقت دارد، با دو روز بیشتر جلب توجه می نماید. یکی هشتم ماه مارچ و دیگری بیست ویکم آن .

هشتم مارچ روز ویژۀ زنان نیز نامیده شده است. در هشتم این ماه در بسا ازکشورهای جهان محافلی دایر میشوند که در آنها بیشتر از مبارزات زنان، از حقوق به دست آمده، ازمظالم وستم هایی که در جق زنان رفته و از ضرورت مبارزات حق طلبانه صحبت میشود. در کشور ما در افغانستان دردمند، در کشوری که سالهاست اکثریت عظیم مردم آن با ناهنجاری های طاقت سوز و ناگواری های رنگارنگ با رنج زیسته وبا اشک وآه وناله فریاد یا خاموشی درد انگیزخوی گرفته اند، وضعیت زندگی زنان بسیار و بیشتر از همه جا متأثر کننده است.

زنان در کشور ما بار دردهای مختلف اجتماعی را برشانه نهاده و با دشوارترین روزگار دست فرزندان یا یتیمان روی مهربانی پدر نادیده را، راه رفتن ، آموخته اند.

هنوز فشار یک نظام رنج آور پایان نیافته که مظالم جدید سر راه ایشان فرا رسیده است. بنابرآن مشکلات فرا راه زنان درکشور ما از جملۀ آن مسایلی بوده است که بیشترین وبا اهمیت ترین توجهات را بایست جلب میکرد. اما چـــه انجام شده است ؟

 آیا برنامه یی برای حل مشکلات ایشان طرح وتحقق یافته است ؟

آیا قدمی به منظور کاریابی برای زنان برداشته شده است ؟

 آیا حقوق تلف شده یی که هنوز هم دست آزار را از گلوی بی فریاد آنها دور نکرده، درمعرض دید و شناسایی بیشتر وغمخواری های اصلاحی بوده است؟

ایا زمینه های طرح مسایل مربوط به زنده گی زنان در مطبوعات کشور بدون هراس از تهدیدهای مرگ آمیز مساعد شده است ؟ و . . .

نمیشود این سوالات را مطرح کرد اما جواب مثبت بدانها داد. در حالیکه بیشترین کوشش های نمادین در نشان دادن چهرۀ چند زن در محافل و مجالس و یا چند چوکی و مقام نه چندان مهم بوده است، هیچ نوع برنامه یی برای حل مشکلات وپایان دادن تدریجی مشکلات آنها وجود نداشته است. بسا از سخنرانی ها وصحبت ها از مسألۀ زن، جنبه های اغواگرانه ونمایشی داشته اند.

علاوه بر آن رشد مشکلات ونابسانی ها ، رشد تروریسم کور و وحشت آمیز خطر جدی تری را برای زنان کشورما با خود دارد. چنین است که 8 مارچ هرسال، درازنامه یی از کارکردهای دولت فاســد و دولتمردان بی مسؤولیت را نیز دراختیار می گذارد، که با توجه به آن باید غمخواری های بسیاری را با خود داشته باشد. این غمخواری مستلزم مشارکت همه شخصیت ها و نهادهایی است که در راه ریشه کن نمودن و اصلاح مشکلات در کشورما علاقمند هستند.

  سالهاست که بهترین وبیشترین آرزومندی برای اکثریت هموطنان ما برای خیرمقدم گویی قدم های سال نو، فضای صلح آمیز وگم شدن روز جنگ، و آزار و رنجهای تابعۀ آن بوده است. درین سالها که موجود خونریز تروریسم با انتحارهای رو به تزاید، دل انسانها را می خراشد، در سالهایی که پیهم می بینیم، ده ها هزارجوان به اعتیاد مواد مخدره گرفتار شده اند، اکثریت بزرگ انسانهای جامعۀ ما با فقر و تنگدستی، با بی دوایی و رنجهای کم مانندی دست وگریبا هستند، هیچ ارزومندی دیگری جز ابراز این پیام از سینه های دردمندان وغمخواران سر نخواهد زد که آرزوی پایان یافتن این مشکلات را با خود داشته باشد.

کابل ناتهـ، آرزو دارد که در سال نو خورشیدی، گامی در جهت کم شدن غم های مسلط در جامعۀ ما برداشته شود. دولتمردان به سیاست های بی مسؤولانه و غلط خویش تجدید نظر نمایند؛ و دست اندرکاران رسانه های جمعی در هر سطح وهر کجای که هستند، زبان تشنج انگیز، افتراق، توهین وتحقیر و تبعیض پسندی را کنار نهاده وبا مسلح شدن به فرهنگ متعالی انسانی، قلم ها را در راستای حل مشکلات جامعه وپرورش سالم انسانها به کار ببرند.