چه خانه بر انداز بود
خواب دیشبهء من :
برای قلهءکوهی
                کسی
                        سخن میزد
و صحبت از گذر کند سالیان خون و هراس
و انتظار عبث از پیمبر باد
و جستجوی عبث
        در کتب نبض شب و روز
و « کسیت؟»
        « کیست؟»
                گفتن زندانیان کور عهد شکستن
و از غریو منقلب عاشقان سوخته آواز
و از شکسته گی نام نخلهای جوان بود و گمشدن عشق.
و میدیدم:
که کوه
        سنگ
                به
                        سنگ
                                آب
                                        میگردد.


چه تلخ و خانه برانداز بود
خواب دیشبهء من!