زمین
صدای ترا دوست میدارد
و قطره قطرهء باران
و باغ و برگ و درخت
ز عاشقان
            و کشته گان تواند !


بهار تلخ گذشته
پرنده ییکه به نام تو
            عشق میورزید
نشسته پهلوی سرو شکسته یی
                                    میخواند:
[بدون دیدن روی تو
آسمان زندان
فضا
شکنجهء مطلق
و ماه زندانیست
و آفتاب
            خشم تمام !!]


درخت
            منتظر است
و آن پرنده
            منتظر است
و باغ و دشت منتظرند
و کوه و چشمه
            منـــتظرنـــــد!
بیا!
بیا که  سبزه بروید
و باغ
            بخندد
و عشق و بیکسی و چشمه
                        آبــــــرو یابند!


و من
همیشه منتظـــــــرم
                        تا صدای تو آید!!