پنجره یی بر فصل صاعقه

بهار د یگر ا زین کو چه ها گذ ر نه کند
به ا ین ولایت بی آ شنا سفر نکند
بهار د یگر ا زین کهکشا ن نمی نگرد
برین زما نة نا مهر با ن نمی نگرد
نگاه پنجره ها بسته فصل صا عقه است
بها ر نیست  د رین مرز اصل صا عقه ا ست
جنا زه های درختا ن روز بی تا بوت
شهید عشق به دستا ن روز بی تا بوت
مخوا ن! هوا پر ز آ زا د گی مو عو د ا ست
پر نده نیست فقط شکل هائی از دود ا ست
کجا تهیست ز غصه که گام بر دا رم
نه ، جا ده ها همه خو نین دل ا ند بیزا رم
بها ر دیگر ا ز آ ن شهر تی که دا شت گذ شت
زحیر گشت و غم جا و د ا نه کا شت ، گذ شت
 چه کس به عهد ه بگیرد صفای وجد ا ن را
چه کس نوا زش فر زند های با را ن  را
چه کس تلا وت خورشید را نوا  بدهد
چه کس اذا ن سحر را شرا ره ها بد هد
چه کس ، چه کس بشنا سد ولی در یا را
چه کس حضور گشاید علی دریا را
چرا که رستم دا نش غریب و بی رخش است
و هفت خوا ن رسید ن به نا کسان بخش است
هزا ر سا له شد م در گذ شت چند بهار
به سر نو شت سیه پوش من مخند بهار !
هزار سا له شد م روز گا ر خا موش ا ست
چرا شها مت تا ریخ حلقه در گوش ا ست ؟
نیا مدی تو و د یوا رهای شهر شکست
شکوه هد هد و سار صد ای شهر شکست
دگر تو هیچ ا زین کو چه ها گذ ر نکنی ؟
به ا ین ولا یت بی آ شنا سفر نکنی
مرا درین شب ویرا نه سبز نیست کنا ر
 به سر نو شت سیه پو ش  من مخند بها ر!