به سوی

         رنگ خزان

درخت  شاخه به شاخه

به سوی رنگِ خزان اوج می گیرد

پرنده مثل طراوت

          به کوچ می اندیشد

و باغ دانسته ست

که ذهنِ سبزِ وی از حملۀ خشونت برف

انجماد را

                        خواهد آموخت .

              شعر سنگ

ای سنگ !

ای تمامی خاموشی !

آیا سکوتِ تو درمانیست

یا گونه یی تجسمِ تنهایی

               در شب ؟

......................

من تشنۀ صدای تو خاموشم !

            دشت و شب

آسمان  تنها و شب تنها

دشت بُد تنها و من تنها

راه تنها

سنگ تنها

خاک تنها

در فضای ساکتِ آن دشت

             حتی

روشنی ماه بُد تنها .

(((

گام هایم در مسیرش

ریگ ها می پراند از خواب

درونِ دهنِ خشکِ دشت می رویید

خاطراتِ شرشرِ باران

ز آوازِ غمین گام های من

ومن چون مرد پیری که هزاران سال سن دارد

به راهِ خویش می رفتم .

(((

به راهِ خویش می رفتم

و قلبم از غم و وحشت

   و            

تنهایی          

چنان پر بغض می گریید

که گویی گریه مرگم بود .

(())(())(())(())(())(())