کابل ناتهـ، گریهء دختر غریب/ سروده ی از انجینر گیان چند کپور

کابل ناتهـ، Kabulnath

گریۀ دختر غریب

انجینر گیانچند کپور

	طِفلکِ دیدم به مُشکل چای تلخ و نان داشت		چپلکش در پای روی برف بود گِریان داشت
	پینه پینه پیرهن چادر به گردن ململی		جاکت و نه شال، آستین سوخته بنیان داشت
	میکشید او چون نفس، دودِ سفیدش از دهن		دست ها زیرِ بغل از باد سرد پنهان داشت
	تُتله تُتله لام لامم گفت جای رام رام		دیدم از نِزدیک او بِشکسته دو دندان داشت
	چون شدم جویای احوال دُخترک مسرور شد		گردنک بر شانه زد او چهرۀ حیران داشت
	دست بر رویش کشیدم، با محبت دیدمش		چون قدم برداشت دیدم پایکِ لرزان داشت
	دست من بگرفته همراه بُرد سوی خانه اش		برادرش را خواست، زد لبخند چون مهمان داشت
	در عبادتگاه بُرد و حاجتِ تعظیم کرد		در درمسال با برادر با پدر دالان داشت
	بر سرِ دیوار عکسِ مُرشِدم تذهین بود		شُکر کردم چونکه او با من کیش یکسان داشت
	بدرقه کرد و مرا بِنشاند پای صندلی		روی نانِ سوخته با چادری پنهان داشت
	مُنقبِض گشت و زبانم گِنگِ اِستِفسار شُد		کآدمی بود و بخت و طالع از حیوان داشت
	برادرش تقدیمِ برم کرد پیاله چایِ تلخ		قامتِ چِنار و شکل و صورتِ مرجان داشت
	کردمش پُرسان وقت مکتب و تو اینجا		از جوابش چشمِ من تر، وی جِگر بِریان داشت
	یأس دیدم چهره اش بِکشود لب، اظهار کرد		ذوقِ بی پایان او هم در نوشت و خوان داشت
	او بِگردد باسواد در مکتبِ با اِنضباط		این چُنین آهنگ و حالِ دِل چنین بیان داشت
	در اوایل نعمتی وافِر پدرم داشت هم		خانه و باغی در ولایتِ پروان داشت
	والِدم بزاز شُغل و پیشه بهتر داشت در		چوکِ وُلُسوالیِ ده بالی یک دُوکان داشت
	من دریشی پوش چشمم عاینک دستم قلم		صاحِبِ تعلیم باشم مادرم ارمان داشت
	مُلک را دورِ دِگر شد، مادرِ ما درگُذشت		از همان ایام طرزِ زندگی ویران داشت
	در خطر ها امنیت هم جاده ها پُر تانک ها		جُرأتِ بیرون شدن نه خُرد نه کلان داشت
	من ندانم تا کُجا اش نذر آتش کرده اند		با وُجودِ آنکه چاریکار هم شمشان داشت
	والِدِ ما از ستوهِ غیر کیشان هند رفت		چونکه برگشت با کرد دُوکانِ بی سامان داشت
	باغچه اش با تانک های روسیه ویران بود		غضب کردند خانه اش، حالانکه او فرمان داشت
	داد کرد و عرض کرد و سر به هر سنگی بِزد		سال پُر اُمید کرد، تلاشِ بی پایان داشت
	بعد از آن با خانواده عزم کابل کرد و بس		درد خیلی داشت او نه داور و درمان داشت
	کابُل آمد چار پولی داشت شُد شریک با		دوستیکه سرزبانش جان یا قُربان داشت
	هر که میگفتش غلط کردی و لیکن والِدم		ناخلف یک دوست را دلیل و نه بُرهان داشت
	اینچُنین بود سرنوِشتِ شان در این چند سال		تیر شد وقتیکه مُشتی پول و چند قِران داشت
	بچه گک را جای تعلیم خدمتِ معبود شد		جای بزازی پدرش کِسبِ تکسی ران داشت
	پس چه از سواد پُرسم ساکِنِ آن مُلک را		اجنبی را حاکِم و سرباز و قوماندان داشت
	حالِ طِفلان دیده دل سنگین و چشمم حلقه بست		صد سوالم باز ور نه حاجتِ پُرسان داشت
	اینچنین آتش در دِل هر که را دیدم داشت		شُعله ها خاموش اما سوختن جِریان داشت
	دست ها دارم بِلند بهرِ قضاوت کِبریأ		مردِ وادی را که در دست خنجر و قُرآن داشت
	آنکه کُشت و کِشت زر در داخِل و خارج بِرفت		ساکِنِ این مُلک دارم حاجتِ جِبران داشت

10.01.10 المان

(())(())(())(())(())(())