شب  ز بام  افق  افتاد  به بالین  درخت

گم شد از وحشت شب، قامت رنگین درخت

سالها در قدم تندر و توفان و تگرگ

خم نشد پیکر بالنده ی تمکین درخت

سایه گسترد، ثمر داد، طراوت بخشید

گو که ایثار سرشتند به آیین درخت

فصل غارت چو شد و بیشه به تاراج رسید

سخت افسرد دل ساده ی بی کین درخت

نه دگر جلوه فزود و نه دگر دست فشاند

درد برباد شدن گشت نهادین درخت

از سر دار و یا از بغل هیمه ی خشک

نتوان دید کسی جلوه ی پیشین درخت 

(())(())(())(())(())(())