جفنگ دگران

م.نسیم«اسیر»

این شعردراواخردوران خلق وپرچم سروده شده است که باشرایط امروزی نیزصدق میکند.

ای سرا پا شده  محصور به  چنگ  دگران     رنگ خود باخته ، برداشته  رنگ دگران

نغمهء   بلبل   باغ  وطنت  نیست  به   یاد     ای  سرو گوش  نهاده  به  جفنگ  دگران

خسته  دست  تو به زنجیر اسارت  هیهات     بسته پای توبه هررقص ، به زنگ دگران

ننگ و ناموس  وطن داده زکف ، اما خود     می کنی  غیرت  بیگانه  و  ننگ   دگران

مسجد  و خانقه   ویران  و  دیانت   پامال     دل  و دین  داده  به  ناقوس فرنگ  دگران

این عجب نیست که ازخویش فرامش کرده     داس  بیگانه  بگیری   و  کُلَنگ    دگران

شیشه  های  دل  احباب  شکستی  به  ستم     نه بسنگ خود مان، حیف به سنگ دگران

ای  ز خود  رفته به خود آی که تا چند ترا     بفریبد  سخن  رنگ  ،  به  رنگ  دگران

وی تهی جام تو از بادهء  مردی  و غرور     مست  گردیده  ز پیمانه ء   بنگ    دگران

دل  افسرده   ز بیگانه  پرسنی خون  است     سینه  پر درد  ز تیر و ز خدنگ   دگران

« اسپ  تازی شده  مجروح  بزیر پالان»     گشته  سر   قافلهء  ما  خر  لنگ   دگران

تا زچنگ دگران وارهی امروز«اسیر»

هله   بردار  قلم  از  پی  جنگ  دگران

م.نسیم«اسیر»

جولای1990م

بُن آلمان

(())(())(())(())(())(())