کابل ناتهـ، Kabulnath












































Deutsch
هـــنـــدو  گذر
قلعهء هــــنــدوان

همدلان کابل ناتهـ

باغ هـــندو
دروازهء کابل

 
 
 
 
 
چــــند سروده از
 
 

رفعت حسینی

 
 

      

ساعت تدفین

 

آیا برای ساعت تدفین

آوای عاشقانه

              نمی آید ؟

و برگ های زردِ خزانی

شرکت نمی کنند ؟

و ز راه حنجرۀ خوی کرده به خاموشی

یک واژه  نیز

گامی نمی زند ؟

و

   قطره های ساکتِ باران

گیسوی بید را

               پریشان

                       نمی کنند ؟

وآواز های بندی

شورش نمی کنند .

   برلین، نومبر 2009م.


 

   درخت ها

 

چکاوک !

چکاوک ای صدای تو

         شکوهِ باغِ شعر و قصه و سرود

نگاه کن

        دران کنا رِ کُر د

درخت ها

          چه غمگنانه ایستاده اند

نگاه کن

           نگاه کن

چه بیصدا و دلگرفته اند

لب از لبِ سکوتِ برگ های بُغض کرده وا نمی شود .

(((

به جای شان

چکاوک

     ای تو مطربِ عزیزِ خوشنوای من

به جای شان

بخوان

    بخوان

        بخوان !!

          [] [] []

 

          قصه

 

< یک >

 

غروب شد پیدا

و شام و شب

           رویید

در انجمادِ کاهشِ دل ها

سراغِ باغ نیامد

              دگر

               تبِ رویش

صدای بالِ بشارت

        به روی دشتِ شقاوت

            شکست و تکید .

 

< دو >

 

ز بهرِ وصفِ سپیدار

      کس قصیده نگفت

برای جلوۀ پروانه

                 شب

                    مجال نداد

غریو تیشۀ فرهادیان

                   بلند نشد

برای قامتِ دلدار

             کس غزل نسرود !

 

< سه >

 

کنارِ متن ِ سکون

ردیف ِ خستۀ اشیا

               تداوم غم شد

و ابر گشت سترون

و طرح ِ  پیکر ِ برگ

ز یاد ِ باد برفت

و نام های نگهبان ِ فاصله ها

و روز های پُر از زخم

سپاهیان ِ غضبناک ِ غصب ِ شهر شدند !

 

< چهار >

 

برای دیدن آیینه

              اعتبار نماند

دعای منتظران مرد و مستجاب نشد

زمین حکایت ِ جان های خسته را نشنید

سر جنازۀ عشاق

             کس نماز نخواند

و بر مزار ِ درخت

                  بیکسی

                     مجاور شد !!

 

                     [] [] []


 

او زنی بود

                  زمینی

 

         برای مادرم

 

اوز نسلِ ضربانِ دلِ یک قمری عاشق

و بهارانِ نشسته همره رنگِ شقایق

ومثلِ سرسبزی آوازِ کناری بود .

 

()

 

با نگاهش

اومرایادِ

  دل انگیز ترین قسمتِ آوازِ چکاوک می انداخت .    

 

()

 

ره که می گشت

تو صدای پای آرامِش را

                              می شنیدی .

 

()

 

دل او

هم نژادِ باران بود   

و صدایش

              پیکِ آوای بشارت .

 

()

 

ز زمین بود

             ولیکن

او زنی بود که خورشید

                         سلامش می داد .

                           برلین ، اکتوبردو هزار ونه م.

                           تحریر دوم


 

   

 

       دردشتهای

               گریه

 

او

  قلبی بزرگ

         مثل غمش

                 دارد .

 

(((

 

در خاطرات کهنسالش

از رقصِ شاخه های سپیدار

تا دل شکسته گی یک فصل

از دردِ مردنِ آوازی

تا صبرِ منهدم شدۀ کوهی

چیزی

     برای دیدن و گفتن

                       دارد .

 

(((

 

او انقراضِ نسلِ بشارت را

از ذهنِ کینه ور یک زخم

در خوابِ منقبضِ یک شهر

تعبیر کرده بود .

 

(((

 

او

   قلبی بزرگ

        مثل غمش

                دارد .

 

(((

 

گاهی صدای غصۀ خود را

در دشت های گریه

                   رها می سازد

 وز روزگار خسته

                  سخن می گوید

در کوچۀ خموشِ سکوتی

                          گاهی .

(((

روزی

     به همرهی اندوه

تا انتهای

       جادۀ نرسیدن رفت

و آخرین نشانۀ یک باور را

یک شب میان حقیقت

                     گُم کرد .    

               []  []  []

 

(())(())(())(())(())(())

بالا

دروازهً کابل
 

شمارهء مسلسل 109           سال پنجم        قوس   ۱۳۸۸  هجری خورشیدی       دسمبر 2009