سخن کابل ناتهـ

 جشن " دیوالی " فرارسیده است. شمع ها با نورافگنی روحنواز و روشنی بخش خویش، صف آراسته اند. تاریکی نُماد پلشتی، جهل وپلیدی درگریزاست. انسانی که این صحنه را مینگرد، و آرزوی غلبۀ نور بر تاریکی وخوبی بر بدی را دارد، بیشتر امیدوار میشود که باید براین ارزش مشترک انسانیت ژرفترنگاه کرد. در کنار نور زیست وبا نور بر تاریکی عالب شد.

جشن دیوالی با داشتن چنان پیام انسانی، درکشور های مختلف با در نظرداشت مهمترین آرزو های روز نیزتجلیل میشود. اندیشه ها وخواستگاه های دینی اش، درگسترۀ اجتماعی وضروری ترین نیاز های انسان قدم میگذارند. درهند که چند صد ملیون انسان با شور وشعف فرارسیدن وتحیل آ ن را گرامی میدارند، ودر امریکا وانگلستان وافریقای جنوبی وبقیه کشورها، ملیون ها انسان از نماد نور تحقق نیکترین آرزوها ورستن ازبند ناگواریها ودشواری های روحی ومادی را نیزآرزو مینمایند.

این است که پرسشی درمیان میاید  که،آیا میشود، به حیث یک شهروند هندو وسکهـ افغانستان، از دیوالی سخن گفت، اما دشواری های و مشکلاتی که دامنگیر مردم بلدیدۀ ما اند از نظر دورداشت؟

آیا میشود از دیوالی سخن گفت، به هندوها وسکهـ های کشورآن را تبریک عرض نمود ، اما از حال و وضعیتی که دامنگیر آنها شد، طفره رفت ؟

آیا میشود ازباورمندیی غلبۀ نیکی بر بدی وزشتی وپلیدی سخنی گفت اما نه از روی صدق وصفا وهمدلی، بلکه از روی مجامله و تعارف؛ و برای لحظات چندی که رنگ و بوی تشریفاتی و دل خوشی های ظریفانه را دارد.

آری، میتوان گفت که همه پاسخ مثبت نیز دارند. اما بهترین آرزومندی، نیکی طلبی وبهبود خواهی آنهایی اند که در اعماق مفهوم علبۀ نور بر تاریکی بیندیشیم ودرقلمرومناسبات اجتماعی وفرهنگی ودین باوری های انسانها، نقش وکارکردعنصری را رعایت نماییم که با خرد روشن شده یا عقل سلیم سازگار است.

خردی که بی احترامی، حق تلفی، توهین و تحقیر و آزار واذیت را برنمی تابد. با اشکال تبعیض وتفوق طلبی وامتیاز جویی وبزرگ بینی شرم آمیزهیچ نوع سرسازگاری نداشته،به انسان  به رغم تفاوت های عقیده یی، جلدی وغیره به حیث انسان، احترام می نهد.

جشن دیوالی فرا رسیده است. پیامها وآرزومندی ها در گشت وگذار اند. چه خوب  اگر پیام خویش را باهدف نیک و پاک رفع تبعیض در افغانستان برای جامعۀ هندو وسکهـ های کشور خویش نیزدنبال نماییم  از طرق ممکنه آنهایی را که در پی تحکیم صف های تبعیض آمیزهستند، روشن نماییم که بیش ازین داغ شرم را بر پیشانی حمل ننمایند.