طوری که درجریان هستیم، با گذشت هرروز بر تعداد مدعیان تقلب در انتخابات افزوده می شود. از جمله اخیراً مقامات سازمان ملل در کابل نیز، وجود تقلب گسترده درآن را تایید کردند.

گرچه که انتخابات، حتی در شرایط دموکراتیک وعاری از تقلب نیز، قرار نبوده و نیست که مطالبات مردم را برآورده کند ؛ اما اولین نتیجه یی را که بار آورد این بود که، بی اعتمادی عمومی به برگزارکننده گان آن را وسعت بیشتر بخشید.

در کشور مصیبت رسیده و استبداد دیدۀ ما، که مشق دموکراسی را کمتردیده است، همان 35 فیصد مردم واجد شرایط راًی دهی هم، که با داشتن اندک امیدهایی پای صندوق های راًی رفته بودند، پس از نزاع هایی که بر سر سلامت آن در گرفت، شیشۀ امید های شان درهم شکست وهنوزهم در انتظار هستند که ببینند، نتیجه چه می شود.

تنها کسانی که به سلامت انتخابات تاًکید دارند، تیم کرزی و همراهان او استند که 55 فیصد آراً را از آن خود می دانند، و درعین حال متهم اولی تقلب در آن نیز شناخته می شوند.

قبل از برگزاری انتخابات، کرزی دست دوستی بیشتر به برطرف شدگان و قاچاق چیان مواد مخدر دراز نمود، تا ازاین طریق ضمانتی برای انتخاب مجددش به دست بیاورد. این در حالیست که دولت طی هشت سال حاکمیت ناموفق خویش با موجودیت فساد گسترده در داخل، و به کار گماردن وزیران و والیان بی کفایت، باعث تشدید نارضایتی عمومی گردیده و آب به آسیاب طالبان ریخته است. شرایط زندگی مردم سیر قهقرایی داشته و نابسامانی های اجتماعی به اوج خود رسیده اند. مردم از داشتن امکانات اولیۀ زندگی محروم هستند، بی امنیتی و عدم اعتماد مردم به دولت رو به افزایش است، و حملات طالبان کماکان ادامه دارد. کشت خشخاش دامنۀ بیشتر کسب کرده است.

با این چشم داشت ها اگر انتخابات به دور دوم کشانیده شود، حتی همان فیصدی کمی هم، که در دور اول شرکت کردند، ناچیز تر خواهد بود، کما اینکه هیچ نوع ضمانتی وجود ندارد که،در دور دوم، تقلبی صورت نخواهد گرفت.

به فرض این که، با تقلبات گسترده، تیم کرزی کماکان به حاکمیت ادامه دهد، دولتی که خودرا به مردم تحمیل نماید، چه سرنوشتی خواهد داشت ؟ دولتی که از جانب مردم مورد استقبال قرار نگیرد، چه اقبالی در آینده خواهد داشت ؟ دولتی که طی هشت سال اول خود با بی کفایتی، مملکت را به فقر و مسکنت بیشتر سوق داده است، چه آینده یی را برای مردم رقم خواهد زد ؟

در حالی که برای مداخلات خارجی پایانی متصور نیست، دولت، و یا جناح هایی از آن، در سایه دست به توطئه می زند. چندی قبل بی بی سی نواری را به دست نشر سپرد، که در آن نیروهای پولیس افغانستان، سلاح های خویش را به طالبان می سپارند. وزارت داخلۀ افغانستان آن را یک فلم تبلیغاتی خواند. و به تازه گی، شاهد انتقال طالبان مسلح، توسط هلی کوپترها، به سمت شمال افغانستان بودیم، که رسانه های غربی به سادگی ازنشر آن خودداری ورزیده اند، و یا به آن ارزش کمتری قایل گردیده اند. 

ازضد و نقیض گویی رییس جمهور و مقامات امنیتی کشورمی توان نتیجه گرفت که، کاسه یی زیر نیم کاسه است. این موضوع زمانی از طرف رییس جمهور بیان گردید که، کار به رسانه ها رسیده بود و دیگر امکان مخفی کردن آن وجود نداشت،اما در پی افشای این خبر، کرزی مجبور گردید بگوید که، از پنج ماه به این طرف گزارش های موثقی در دست دارد که نشان می دهد طالبان توسط هلی کوپتر های مشکوک ؟! به شمال افغانستان انتقال داده می شوند.

هیچ منطقی نمی تواند بپذیرد که، با موجودیت آن همه قوای خارجی و نیروهای داخلی، طیارات مشکوکی مصروف نقل و انتقال مخالفین مسلح باشند، وازین گوش تا آن گوش کسی خبر نشود. فقط با سوز دل اینقدرباید گفت که دولتی که قادر نباشد از حریم هوایی کشور خویش مطلع باشد، تا چه اندازه یی دلتمردان آن بی کفایت استند.

قابل دقت این است که، جناب رییس جمهور از پنج ماه به این طرف ازین موضوع آگاهی داشته است، ولی نه تنها هیاًتی را برای بررسی آن موًظف نساخته اند، بلکه زحمت سوال از مقامات مسئوول امنیتی را نیز به خود هموار نکرده اند.

درجلسۀ پارلمان افغانستان، مسئوولین امنیتی کشور( وزرای دفاع، داخله و امنیت ) می گویند که، موضوع انتقال مخالفین توسط هلی کوپترها، مسئاله یی میان نهاد های امنیتی و نیروهای آیساف است که در این رابطه در جلسۀ سری با نمایندگان صحبت خواهند کرد.

آیا واقعاً از نظر رییس جمهور، آن هلی کوپتر ها مشکوک است و یا این که، از کان و کیف موضوع به خوبی آگاهی دارد و به دروغ گویی متوسل می شود ؟

مورد اول کمتر می تواند مورد قبول باشد، زیرا وقتی مسئوولین امنیتی کشور از آن اگاهی دارند، که بنابر ضرورت وظیفه یی باید هم آگاهی داشته باشند، کمتر می توان تردید داشت که، رییس جمهور را در جریان نگذاشته باشند. مورد دوم اما این است که، رییس جمهور به دروغ متوسل می گردد که، می توان از آن نتیجه گرفت که معاملات پنهانی پشت پرده است و درغیاب مردم توطئه یی در شرف تکوین است.

دردمندانه که، بهای سنگین این راز های سر به مهَر وخونین و دیپلوماسی پنهان و پشت پرده را، مردم افغانستان باید بپردازند.