سخن کابل ناتهـ

 دیریست که انتخابات ریاست جمهوری درافعانستان پایان یافته است. آنچه تاحال ازشمارش آرأگفته ونوشته شده است، تایید نامه یی است ازنتایج معلوم پیش از انتخابات: از انتخاب جناب حامد کرزی. اما این شمارش آرأ، شمارش ورق ها و صندوق های تقلبی را با اعتراض نیز با خود داشته است. چنانکه تا حال ما وبسیاری از رسانه های گوناگونۀ مطبوعاتی گفته ایم، کارمندان دولتی با استفاده از امکانات خویش به صندوق های نامزد مورد نظر رأی ریخته ویا صندوق هایی را از آرأ تهی نموده اند.

 گویی هرروزی که به پایان شمارش آرأ نزدیکتر میشود، بیم وهراسی اداره کنندگان خارجی کشورما را فرا میگیرد. زیرا نامزدهای مقابل کرزی، مخصوصا ًعبدالله عبدالله نیز با بردن بخشی از آرای مردم، قدرت و نیروی را به نمایش نهاده اند.

باآنکه طبق مدارک منشرشده ، طرفداران وی نیز از دستبرد به آرای تقلبی بی بهره نبوده اند، اما اداره چی های خارجی از نفوذ واحتمال واکنش طرفداران وی ویا ریختن آنها به جاده ها ونشان دادن نمونۀ جمهوری اسلامی نگران هستند. تصور میشود که گذشته از واکنش های خیابانی، شکل گیری جدی تربعدی جبهۀ سیاسی نیز برای خارجی ها و مخصوصاً ایالات متحدۀ امریکا خوشایند نیست. بنابرآن ازآغاز با ابراز ناخوشنودی از جریان انتخابات و تقلب های، آن برای همکاری کرزی با مخالفین او راه نشان میدهند. درین روزها این سیاست هم سیب بدست آید وهم یار نرنجد، بیشتر در دستور کار اداره چی های خارجی قراردارد.

مگر آیا میشود با کنارآوردن عبدالله و کرزی، گرهی از مشکلات کور گره شدۀ کشورما گشود؟. آیا همین آقای عبدالله در کنار کرزی قرارنداشت. وآن همه اجزای تشکیل دهئدۀ جبهه یی که او را نامزد نمودند، بدون امریکا در ادارۀ هرچند متزلزل کاری خواهند توانست. امریکا اگر ازین ناحیه اندکی هم نگران باشد، با سیاست دل آسایی وجایدادن آنها در قدرت با کرزی،میکوشد رفع نگرانی نماید.

ولی مشکلاتی راکه دامنگیر مردم افغانستان شده اند، چگونه وچه کسانی میتوانند حل نمایند؟ دامن تروریسم در کشور پهن شده است. برای طالب تروریست در کمال جسارت سلاح پخش میکنند. باند بازی و ساختارهای مافیایی و شبکه های انتقال مواد مخدره بیداد میکنند. دامن زدن به تعصب وبدبینی قومی گویا مهار ناپذیر شده است. اراکین دولتی در کمال  پروریی از مسلوب الحقوق بودن هندوهای افغان سخن میرانند. این بی حرمتی وبی توجهی به کرامت انسانی که از ریشه های جهل وتعصب آب میخورد، در محدودۀ هندوها وسکهـ های کشور نمانده، از تعصب در گستره های بزرگتری حاکی است.

میزان مرگ ومیرکودکان، قوس صعودی پیموده است. . .

بلی امریکایی ها و متحدین اروپایی وروسی وحتا دولتمردان ایرانی نیز میتوانند مشوق همکاری و مشارکت قدرت دوستان دریک دولت شوند، اماافسوس که بحال مشکلات مردم افغانستان کسی توجه نمیکند.