زخــم ناســور

چه زیبا بود، که دلهای همه پاک از ریا می بود

حریم خانۀ دل، روشن از عشــق  خــدا می بود

دعـــای خاکســاران، آبــــروی اغنیــــا میشــــد

اگـر یک تکه نـان خشک، در دست گدا می بود

اگـــــر از گلــشن وحـدت، گـــــل امید می چیدم

چرا این ساز یکرنگی ، به کشور بیصدا می بود

زمین خانۀ خود را، به خون خویش تــــر کردیم

چه کم میشد، اگر درچشم ما ، یک نم حیا می بود

تمــاشــا گــاه عــالــم گشــته ایم، از بی ثباتی ها

چه زیبا بود، اگر لطف جهان بــی مدعا می بود

اگـــــر بیــــگانه را بــادیــدۀ بیـــگانه مــی دیدیم

یقــین دارم کلیــــد خـانـۀ مـا ، دست مــا می بود

اگـــر دزدانـــه بــا نیــرنگ، افســــونم نمیکردی

چرا این خاک بی صاخب، همیشه زیر پا می بود

اگریک دل ، بحال بی  پرستار وطن می سوخت

چــــــرا یک زخم ناسوری، به قلب آسیا می بود

چــه زیبــا بود بجای ایـــن همه نیرنگ بازی ها

اگرپیمـــانۀ دنیـــا، پــراز صدق وصفــــامی بود

اگــرمحراب تقـــوا سجـــــده گاه عشق ما می شد

بجـــای دست خـــون ، آلود ما دست دعـا می بود

بـــه آتـش خـانـۀ افغــان دگــــر بازی نمی کردی

اگـــــــریک صفحۀ تاریخ من پیش تو وا می بود

بــگو از من به آن ویرانه سازان وطن کهزاد

چـــــه میشد یک دل آباد سوغات شما می بود

داغ بوســــه

چه روزها که دل من، زعشق سوزان بود

فضـای خـانـۀ دل هـا، ستــاره بـاران بود

زبــاع حسن بتــان ، تــازه تازه می چیدم

گلــی که شستـه تــر ازدامــن بهاران بود

هنـــــوز میـــزند آتــش، بـه ریشـــۀ جانم

تنـــی که داغتر از شعله های عصیان بود

زتــــار باد صبـــا، یک صـــدا نشـــد بالا

زبســـکه خاطر زلف بتان، پریشا ن بود

ادب پــرستی من بیش ازین چــه می باشد

بـه چـاک سینـۀ او، داغ بوســه عریان بود

پـرستـو هـای خیــالم، بـه بــاغ خاطره ها

بــه یــاد عشـق گنـهکار شــام پغمــان بود

شــراب کهـنه، جوانتــر کنــــد جوانی را

بهـــار مستی مـن، فصل بـرگریـزان بود

چه خوشــه های تبــسم، که برلبـــش نشگفت

چه قطره های هوس، روی بوسه لغزان بود

بـــه مطلــع غــزلــش، ازادب شدم بیــــرون

عنــان طبــع مــن آنشب، بدست شــیطان بود

زکلــک بــا هنــرم ، رنگ آبــــروی داشــت

همیشـــه بــزم غــزل هــای من چراغان بود

کسی نــدیــد چــه ماتـــم گــذشت بـرسـر ما

شبی که اشک وداع، رویی تـــــرمهمان بود

گــذشت آن همــه شــب ها دگــر نـدیـدم بـاز

کـه چشـم شـوخ فلک از دریچـه حیران بود

زدستـبرد زمــان کـــس خطــا نشــــد کهزاد

همیشــه ســنگ بدنبـــال شـیشـه ســازان بود