بازهم افغانستان  در آستانۀ ماه  روز های مهم خویش قرار دارد.  مردم زجر دیده وستم کشیدۀ ما بعد از رهایی از سلطۀ شوروی سابق، جنگ های خانمان سوز تنظیمی، و به خصوص رهایی ازچنگال طالبان سیاه دل بی فرهنگ و زن ستیز، ابتدا دل خوش کردند. با به وجود آمدن حکومت انتقالی، بعداً به حکومت به اصطلاح انتخابی آقای کرزی دل، انتظار آنرا داشتند که دردهای چندین سالۀ شان مداوا خواهد شد وحکومت جدید حتماً پلان های عامه المنفعه را روی دست خواهد گرفت.

مردم فکر میکردند که دامن فقر و بیچاره گی برچیده خواهد شد . زیرا وعده های بسیار داده شد ه بود. و صحبت از ملیارد ها دالر بود. ولی با تاسف  مردم بیچارۀ ما دیدند که  در طول سال های که گذشت نه حکومت موقت  آقای کرزی و نه حکومت انتقالی و نه به اصطلاح انتخابی ایشان، کاری  در جهت آرامی  و باز سازی کشور ویران  وآفت رسیده ما انجام دادند.

اینک که زمان دور دوم انتخابات ریاست جمهوری  فرا رسیده است و مصارف آن به ملیونها دالرمیرسد و ازطرف کشورهای کمک دهنده پرداخت می گردد، دیده میشود که بازهم کسانی خویش را کاندید ریاست جمهوری کرده اند که در  گذشته  به نحوی از انحا روابط و وابسته گی های  با جناح ها وسازمان ها، و حتی کشور های ذیدخل درمسایل افغانستان داشته و دارند. آن جناح ها، سازمان ها و کشور های که  در آزار  شهروندان و ویرانی افغانستان سهیم بودند، کاسه داغتر از آش مدعی خدمت شده اند.

 دربین 41 نفر از نامزدهای ریاست جمهوری  و معاونین شان کسانی وجود دارند که گذشته جنایت بشری داشته و منحیث مجرمین جنگی باید به محاکمه کشانیده شوند. ولی تا کنون نه سازمان مدافع حقوق بشر افغانستان و نه مربوط به ملل متحد درا فغانستان، به این موضوع علاقه گرفته و نه  کوچکترین عکس العملی نشان داده اند.
 

تاجایی که ازطریق رسانه های گروهی و تبلیغات  نامزدان، وگردهمایی ها در کابل و ولایت کشور معلوم میشود که، از جمله 41 کاندید  پنج نامزد ریاست جمهوری  در پیشاپیش جدول رای دهی قرار دارند که، عبارت هستند از آقای کرزی ، داکتر عبدالله  عبدالله، میرویس یاسینی، داکتر رمضان بشردوست و اشرف غنی احمدزی .

برای آقای کرزی که در راس قرار دارد برعلاوه پشتیبانی  امریکا، تمام  والی ها، قوماندان های نظامی و پولیس، ولسوالی ها که نتیجۀ وفاداری ومداخلۀ مستقیم وزیر داخله است؛ جمعی از رهبران جهادی سابق  طی اعلامیه های علنی شان به صورت آشکارا حمایت خود را از او کرده اند. همچنان کنار رفتن بعضی از نامزدان دیگر ریاست جمهوری به نفع آقای کرزی، کمر وی را بیشتر قایم و بسته بندی کرده است. معلوم میشود که انتصاب بازهم از راه انتخاب تحمیل خواهد شد.

آقای داکتر عبدالله عبدالله سابق وزیر خارجۀ رژیم مجاهدین و چندی در حکومت  آقای کرزی، که از جمله مجاهدین شورای نظار می باشد در بین مجاهدین « اتحادشمال » ومردم عام  منحیث شخص معتدل شناخته شده،  یبشتر به تفاهم بین رهبران جهادی  با جامعۀ عصری تاکید داشته و دارد از احتمال بعید نیست که روابط نزدیک با کشور های ذیدخل در مسایل افغانستان مانند ایران و روسیه  داشته باشد .

 سایر نامزدان هر کدام تا اندازه یی طرفداران خویش را دارند اما درقسمت زدوبندها وسؤاستفاده های انتخابات از هرطرف سرو صدا های شنیده میشود حتی درمیان خود نامزدان ریاست جمهوری بحث روی نبود اطمینان از انتخابات ازاد وجود دارد و یکی دیگر را به عدم رعایت قانون انتخابات متهم می کنند.

ازجمله خانم ها صرف خانم شهلا عطا دربین 40 نفرنامزدان مرد به فعالیتهای انتخابی خویش ادامه داده  است، موفقیت وی از امکان بعید به نظر می رسد جز اینکه قشر اناث افغانستان که واجد شرایط  انتخاباتی باشند منسجم شده  به یگانه کاندید زن یعنی خانم عطا رای بدهند.

  در چنین حال و احوال و فضای  عدم اعتماد در افغانستان  نقش کشور های ذیدخل به خصوص ایالات متحده امریکا، روسیه، ایران،  پاکستان، و کشور های  هم پیمان ناتو چه خواهد بود. زیرا هرکدام آرزوی آنر دارند که گماشته گان شان به کرسی ریاست جمهوری افغانستان برسد. و میلیون ها دالر را در این راه به مصرف رسانیده اند تا درآینده منفعت بیشتری را آز آن خود بسازند .

جای تأسف در این جاست که نه  نامزدان ریاست جمهوری  و نه کشور های ذیدخل در فکر مردم ز جر کشیدۀ افغانستان می باشند.

 در کشوری که  مردم آن با پشت سرگذاشتن سی سال جنگ، لقمه نانی برای خانواده های خود ندارند، کشوری که تا هنوز نتوانسته است  زمینه عودت ملیونها مهاجر داخلی و خارجی خویش را مهیا سازد، کشوری که  درآن شهروندانش از ترس و هراس  گروگان گیری، چور و چپاول  به ستوه آمده اند،  پولی برای سیرکردن شکمشان وجود ندارد و یا اینکه پول بوده حیف ومیل شده  ولی برای چنین یک انتخابات  مضحک و مسخره ملیون ها دالر به مصرف میرسد و بعد از انتخابات همان آش و همان کاسه  خواهد بود، بلی برای این کشور باید بسیار گریست .