البته دروحلهء اول ذکر این موضوع رابا اهمیت میدانیم وخدای بزرگ را گواه میاوریم که از یک سال واندی آرزوداشتیم سپاسنامه، تشکر نامه ویا ازین قبیل سخن ها خدمت طبیب با احساس وبا دردجناب سیدمعروف رامیا،که افتخار وطن ما میباشند، به قید تحریر بیاوریم . چیزی که به حیث مشکل دیده میشد، این بود که آنرابکجا روان کنیم. دیگر اینکه میخواستیم عکسی ازین هموطن نازنین ومردم دوست خود را داشته باشیم .چند بارکوشش کردیم که از راه تلفون به دوتلویزیون از مربوطات افغانستان، قدردانی وکمک های شریفانهءایشان را یادآوری نماییم. مگرهیچوقت به کشیدن خط تلفون با آنها موفق نشدیم . تا اینکه یکی از روزها در اطاق انتظار ایشان بصورت تصادفی بادوستان شخصی ایشان اقایان مددی ومهرین سرخوردم . گپ دل خانوادهءخود را تلفونی با  ا ین عزیزان گفتم . در جواب گفته شد:

داکتر رامیا باتشکرات شما خوش نمیشود. وظیفهء خود را ایفأ میکند.

گفتم، عزیز محترم شما از دوستان اوهستید، لطف کنید. فقط یک قطعه عکس ایشان ویک منبع را برای ابراز قدردانی ما تهیه نمایید وبس. من منظور خاص دیگری ازین آرزوی خود ندارم.که البته ازهمکاری این برادران هموطن سپاسگزاری می کنیم .

اما برای داکتر با احساس وطن، جناب سید معروف رامیا که افتخار بزرگ شدن در دامن خانوادۀ بافضیلت را دارند، یکدنیاعرض تشکر مینماییم . واقعا ً سالها نزد دکتوران المانی مراجعه نموده ایم  ولی نشده است که توانسته باشیم تمام جزییات تکالیف خویش را بگوییم. از وقتی که نزد ایشان مراجعه نمودیم، رضایت قلبی ما از تداوی وغمخوارگی و پیشامد های بزرگوارنهءایشان به قسمی بوده است که هرآن سبب خشنودی و رضایت مااست.

ما بحیث یک خانوادهء مهاجر و درد دیده که سالهایی از زندگی را در هجرت سپری نموده ایم ودردها و تکالیفی را دیده ایم، از زحمات چنین داکتر مهربان وبا درد قدردانی کرده از خدای متعال طول عمر و زندگی پر از سعادت برای ایشان و برای تمام خانوادهءبزرگوار شان استدعا مینماییم .

         خانوادهء س .محسنی .