چقدرخوب است اگربه اشک های یتیمان، آه بیوه زنان ومظلومان، دست های گدایانی که از آستین کهنه و پینه یی بیرون میاید، قبرهای شناخته شده وشناخته نشدۀ شهیدان، به چهرۀ فقر، پس مانی، بیسوادی، مداخله ودست اندازی بیگانگان و . . . نظرداشته باشیم.

چقدرخوب است که در پشت آن نگاه های خویش، به علت ها بیندیشیم. آنها را بازیابیم وبه نکوهش بگیریم.

چقدر خوب است که آنعده انسانهایی که در ریختاندن خون و اشک، دارای سهمی بوده اند، با وجدان پاک مسلح شده وآن سهم خویش را درنظر آورند. زیرا هیچ چیزی هنگام نکوهش بدی های مرتکب شده، از شان و حیثیت انسانی نمی کاهد.

چقدرخوب است که، مشارکت و تفاهم و احترام  در قدم و قلم برای علاج دردهای آن وطن عزیز رعایت شود. زبان فحش و دشنام، توهین وتحقیر، نکوهش شده و از زبان و قلم رانده شود. قلمزنانی که بخشی از وقت خویش را فدای نوشتن میکنند، به نیازهای مهم واساسی بیندیشند. هرگاه  آنانی که در خارج هستند و از دوردست ها، دستی به آتش می کشند، به این مهم توجه نکنند، آیندۀ داوری را خود بهتر میدانند.

با صفا و صمیمیت وطنداری در روند پنجسال نشراتی، ٩٩ شماره کابل ناتهـ، را پیشکش خواننده گان بلندمرتب داشتیم و همراه با آرزو های نیک و افق وسیع نظر و تفاهم، شماره ی صــــــدم را خدمت تقدیم میداریم تا آنچه نیک باشد، نظر آید.