تو ای مرعوبِ اســـــــــتکبارِ زشتی

کویر و کور در هنجار زشتی

دمی شرمنده شو در پای کــــــــــابل

طلب کن عفو از دریای کابل

که این مه پاره در خاکســــــتر افتاد

به گندابی عروسی بر سر افتاد

شنیدم از بـزرگانِ مســــــــــــــــــلّم

که چون زشتی شود چیره بر عالم

قــرارِ آدمیت فـــــــــــــــــسخ گردد

متون آفرینش مسخ گردد

کنون ای شبه شــــــــاعر، ای مکدر

دهاتی طبعِ کابل گرد، حیدر

نه این رودست، روحِ پاک کـــــــابل

نه این مشت کثافت، خاک کابل

تب اذهانِ خنجر خورده است این

شیـارِ گنجهـای برده است این

چو آیینه است دریا، وای دریا

سیاست کرده دَم در لای دریا

درین بستر اگر توفان کند شیر

همان خون می شود آخر سرازیر

سـیاست تا ببوسد پای کــــــــــــــابل

بگو تا در کشد دریای کابل

بگو تا در کشد دریای خون را

خورد سوگندِ تندِ آزمون را

که دریا، مشی جاری را روان است

که اعماق شناعت را عیان است

تبِ اندیشه ها را کرده تمثیل

خلاب سینه هـا را کـرده تمثیل

ورم دارد ازان طرزِ بیانش

تهوع می زند سر از زبانش

خروشش از جراحات و فسادست

حضورش باطلاقِ بوق و بادست

همان تندیسه سازست این سبکدست

که از چرکابه تمثالِ زمان بست

نمـودِ آز را چـون گاو تازاند

گــرازِ رشوه را در گند خواباند

بخـارِ قول های جلف وا کــرد

فضا را حبس در بند دغا کرد

تن و توش قساوت از لجن داد

به صد گرداب، تابِ ما و من داد

که سریالیست این فلم تنومند

شب و روزان، روان از اشک و لبخند

بگـیرد وام از احوال حــاضر

و فی المجلس شود بر پرده ظاهر

رموزِ پرده های عبرتست این

نبوغِ سینمای فطرتست این

چه شهکاریست این فلم جهنده

 دران بازیگــرانِ رند و زنده

گمان کردند کز خلقند مستور

جهان بینا و این بازیگران کور

بطون عزم ها در معرض عام

فضیحت آن در آن، گام در گام

اصول نقدِ دریا این چنین است

صراحت، اصل ناموسِ زمین است

سرِ رقصان دریا، مست بادا

چنین صورتگر و تردست بادا

روایتهای دریا، باد جوشان

غریو داد خواهی هاش، توفان

چنین است اعتراض زنده دریا

صدای آدمی، کو؟ ای دریغا

من آن رودم که اربابِ ریاست

کنندش خون به جادوی سیاست

کنون ای رود باران، مشورت چیست

زبان مسخِ ما را مصلحت چیست