در میان دستت

    دستهایم  چه آب میگشتند

     قلب من میلرزید

     تن من

     آه  چه بیچاره تر از برگ خزان

    هردم از ترس رها گشتن و افتیدن خود

     خویش را جمع میکرد

     نفسم شعلهء طوفان درونیم را

     زبر سینهء تنگم به برون میپاشید

     من در آن لحظهء چند

      ز سراپای وجودم همه احساس بودم

      ناگه از جا پریدم  ای وای

      با تو در خواب سخن میگفتم

      با تو در رویا ها