دقیقه­ها  همه کُند و هـواسـت بـارانـی

فضـای تار، پـر از رعـد و برق و توفانی

نه از کرانه­یی پیداست سـاحـل امـیـد

نه هم مسیر هـویـــــــــدا بـود  بـه آسـانـی

شکسته  لنگر کشتـی و  بـادبـان پـاره

ز چارسو وزشِ بـاد و بـحر طـغـیـانـی

و ناخدایی­که خـود  از تـبـار توفـانست

سـفـیـنه را غـمـی دیگر نـموده ارزانی

چو جهل اوست مرکب، قبیـله­اش بربـر

بود هلاک شکسـتـن، حـریصِ ویـرانی

درونِ کشتی کـمـینـگاهِ دزدِ دریاییست

تو ناخدا­! به­کـدامین مسـیر ­مـیـرانـی؟

خرد اگـر کـه ترا یار و رهـنمون نه­شود

به­سایه­ی دگـران هم  به­خویش درمانی

همیشه رزم و نبردِ میـان توفانهـاسـت

کـه رادمـرد پـدیـد آورد،   نـه­پـنـهانی

تفاوتی که به­کردار مـرد و  نـامـردست

چی نیک جلوه کـنـد، گـاه هر  پریشانی

به­طرد ما و منی کوش، رسم توده گزین

که راه تو  به­شرف مـنـتهی شـود، آنـی

به­حال مردم خود دل بسوز از سرِ صدق

که شوکت تو دو روزست و زنده­گی فانی

گـژی اگـر بـگـزینـی بـه­سان اعوانت

به­نا کجایی رسـی، آنکه خـود نمی­دانی

جمعه ١١ جوزای ۱۳٨٦ش = اول جون ٢٠٠٧م