دست بُرد خـزان

دلم ز تند روی های دوستان بگرفت

نشاط خاطر از آزار دلبران بگرفت

به هر که چهره گشودیم، او کمان بکشید

به هر که سینه گشادیم، او سنان بگرفت

بشد کبوتر صلح و سلـم ز خانـۀ دل

کنون به لانۀ او، زاغ آشیان بگرفت

بیـا کنار مـن ای شاهـد شرابی مـن

بریز باده بجامم، که آسمان بگرفت

نه گل بماند، نـه لاله ز دست برد خـزان

گلوی مرغ خوش الحان گلستان بگرفت

دامن کشان رفت

ز کف صبر و زدل تاب و توان رفت

نشـاط   زنـدگـانـی   از   میـان  رفـت

صدای ساز ها خاموش گردیـد

فغان شیشه ها تا کهکشان رفت

نـمـیدانـم  چـه  آمـد  پیـش  او  را

که از پیش نظر، دامن کشان رفت

سحر شد شب، ولی یاران چه گویم

چگونـه آمـد و آخـر چـه سان رفت

جهانی با خود آوردی درین دیر

ولی با رفتن او صد جهان رفت

                                  دادخواهی

دگـر انـدیشـه ای  زمـانـم نیسـت

چشم امید از این و آنم نیست

حاصل علم و دانشم آموخت

که ازین بیش ارمغانم نیست

داد خواهان ز دادگاه خواهند

دادگـاها!  دگـر تـوانـم نیست

عشق مضمون کشد به گلشن من

مـی نـدانـد  کـه  بـاغبـانـم نیسـت

واژۀ دانش و علوم و خرد

جمله در دفتر بیانم نیست

                        ***