حملات موشکی دیروز طالبان بر کابل، در واقع، پاسخی بود به تمام موضع‌گیری‌ها و اقداماتی که در این هفته انجام شد. در این هفته، صلاح‌الدین ربانی رییس شورای عالی صلح، به اسلام‌آباد رفت تا با مقام‌های پاکستانی در مورد جستجو‌ی راه‌هایی برای کشاندن طالبان به میز مذاکره، گفتگو کند. یک روز پیش از آن، رییس‌جمهور کرزی در مصاحبه‌ای در هند، بخشی از طالبان را تروریست خواند و پاکستان را، به‌دلیل حمایت از افراط‌گرایی، نکوهش کرد. روز گذشته هم، سخنگوی نیروهای بین‌المللی در افغانستان، گفت که طالبان ضعیف شده‌اند و احتمال ادامه‌ی ماموریت آیساف بعد از سال ۲۰۱۴، وجود دارد.

طالبان با حمله‌ی موشکی به کابل، علاوه بر این‌که پاسخ سردی به تلاش‌های صلح دادند، خواستند اعلام کنند که هیچ‌کس نمی‌تواند آنان را کنترول کند. هم‌چنین این گروه، با حمله به کابل، خواست اظهارات سخنگوی نیروهای بین‌المللی را در مورد تضعیف طالبان رد کند. طالبان، با شلیک موشک به‌سمت ریاست‌جمهوری، به رییس‌جمهور کرزی پیام دادند که این گروه به‌صورت یک‌دست مصمم به ادامه‌ی جنگ است. طالبان بارها تاکید کرده‌اند که خواستار مذاکره و صلح نیستند. آنان، تمامی تلاش‌های صلح‌خواهانه را رد کرده‌اند. حمله‌ی دیروز به کابل نیز، پیامی غیر از این نداشت. طالبان در مذاکرات قطر نیز انعطاف نشان نداده بودند.

به‌نظر می‌رسد که طالبان و حامیان‌شان در استخبارات و ارتش پاکستان، مصمم‌اند که پس از سال ۲۰۱۴ حملات تهاجمی گسترده‌ای راه‌اندازی کنند. به‌نظر نمی‌رسد که حامیان طالبان در پاکستان، حاضر باشند پیش از سال ۲۰۱۴ سران این گروه را به مذاکره وادار کنند. شاید پاکستان، با ساختن یک ملامنصور جعلی دیگر، حکومت افغانستان و جهان را فریب دهد، اما بدنه‌ی اصلی طالبان را وارد مذاکره نخواهد کرد.

پاکستانی‌ها فکر می‌کنند که پس از سال ۲۰۱۴، طالبان در موضع قوت قرار می‌گیرند و می‌توانند در هر مذاکره‌ای، امتیاز‌های کلانی بگیرند. برای دولت افغانستان و جامعه‌ی جهانی لازم است، تا به‌جای صرف وقت، انرژی و پول برای مذاکره با طالبان، به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی کنند که زمینه برای فعالیت‌های نظامی طالبان پس از سال ۲۰۱۴ به حداقل برسد؛ به‌طور مثال باید منابع تمویل طالبان، خشکانده شود؛ عدالت بر کسانی‌که به جرم فعالیت‌های تروریستی بازداشت می‌شوند، تطبیق شود؛ توان عملیاتی و قابلیت‌های استخباراتی نیروهای داخلی افزایش یابد؛ علاوه بر این، باید پایگاه‌های امن طالبان در پاکستان نابود شود. در آن صورت زمینه برای راه‌حل سیاسی فراهم می‌شود.

حملات موشکی دیروز طالبان بر کابل، یک شکست اطلاعاتی برای نیروهای امنیتی افغانستان و نیروهای بین‌المللی نیز بود. چگونه دسته‌هایی از طالبان موفق می‌شوند در نزدیکی کابل موضع بگیرند و به مرکز شهر شلیک کنند. مگر اطراف کابل، زیر پوشش امنیتی و استخباراتی نیست؟ مقام‌های امنیتی کشور باید به این سوال، پاسخی قناعت‌بخش بدهند. هر نوع حمله‌ی موشکی به کابل خاطرات جنگ‌های دهه‌ی هفتاد و راکت‌باران کابل به‌وسیله‌ی طرف‌های درگیر را در حافظه‌ی مردم زنده می‌کند. چنین حملاتی، اگر تلفات مالی و جانی هم نداشته باشد، اثرات روانی بدی به‌جا می‌گذارد. بنابراین باید نیروهای امنیتی کشور تلاش جدی کنند تا از تکرار چنین حملاتی، جلوگیری شود.