دردنیای امروز، مطبوعات و رسانه های عمومی، درپهلوی سه قوای دیگر، یعنی قوای اجرائیه ، مقننه و قضائیه ؛ جایگاه قوای چهارم را دارد. اهمیت و نقش این قوه نه تنها ازین جهت است که مانند یک ناظر می تواند براعمال سه قوای دیگر نظارت ودیده بانی غیرمستقیم داشته باشد ؛ بلکه در شکل دادن ذهنیت عامه نیز نقش اساسی ، مهم وحتی تعیین کننده دارد.
همین نقش اساسی و تاًثیر گذار آن است که دولت ها وسازمان های مختلف سالانه ملیون ها دلار را صرف آن می کنند تا به تبلیغ و شکل دادن ذهنیت عامه ، درراستای تاًمین منافع خویش بپردازند. با اندک نگاه بر تجاربی که در این عرصه در دست است، درخواهیم یافت که ، درحقیقت ، این رسانه ها هستند که براذهان و افکارمردم حکومت می کنند تا جایی که حتی می شود از امپراطوری رسانه ها نام برد.
بر اساس پیشدرامد بالا، توجه نماییم که در کشور ما چه رویکردی در این باره وجود داشته است. نتایج تبلیغات ومحتوی قوای چهارم که زیر نظارت دولت قرار داشته،همواره برخلاف ضرورت اوضاع ونیاز ها بوده است. به عبارۀ دیگر، دولت رئیس جمهور کرزی به عوض اینکه سعی نماید که زیان های تروریسم را درعرصه مطبوعات برملا کند، و ذهن مردم را روشن کند، کوشش نادرست وپر ازاشتباه معصوم وبرادر و دوست نشان دادن تروریسم را هدف قرار داد.
سوال پیدا می شود که اگرملیون ها دلاری که تاحال برای گروه های مسلح و تروریست به مصرف رسیده اند، که پیامد و دستاورد مثبتی هم نداشته اند ، صرف تبلیغات علیه گروه های مسلح و تروریست ،دررسانه های عمومی می شد، نتایج مثبتی در پی نمی داشت؟
مسلما" خوراک تبلیغاتی این کاررانیزگروه های مسلح تروریست ، بادهشت افگنی وتوسل به تروریسم و برهم زدن نظم عامه ، مهیا ساخته و می سازند. دولت کرزی نه تنها ازین جهت کوتاه آمده است بلکه هنوز هم از محکوم کردن مستقیم آن ها خودداری می کند . با کرنش هدفمندانه دربرابرتروریست ها و" برادران ناراض "خطاب کردن آن ها به جنایات روزمرۀ آنها سرپوش می گذارد. با ماست مالی کردن جنایات شان بیشتر به بزرگ نمایی آن ها پرداخته و برای آن ها چنان جایگاهی را درذهنیت ها خلق کرده است، که مستحق آن نیستند.
باید تصریح نمود که چنین سیاست های نادرست آب به آسیاب دهشت افگنان وتروریست های منتظر گرفتن قدرت می ریزد و سبب می شود تا هرروز تعداد بیشتری شکار آن ها گردند. درحالی که این گروه های مسلح تروریست باید چنان نشان داده شوند که مستحق آن اند، و این خود مشروعیت مبارزه علیه آن ها را توجیه می کند. به ویژه که کشورما معروض خطر روبه گسترش سازمان اطلاعات پاکستان واستخبارات سپاه پاسداران جمهوری اسلامی ایران است .
و این نکته یی ا ست مانند روز روشن.
با توجه به آن چه گفته آمدیم آیا وقت آن فرا نرسیده است تا با استفادهً اعظمی ازین قوای چهارم روی آورد و جنایات ، توسل به خشونت ، اعمال تروریستی و صدها جنایت دیگر گروه های مسلح و تروریست را برملا ساخت ، به روشن گری پرداخت ومردم را درجریان واقعیت ها قرارداد ؟
آیا وقت آن فرانرسیده است که دیگرازدامن زدن به توهم درمورد طالبان، درمیان مردم دست کشید ؟
شکی نیست که مردم عمیقا" خواهان صلح اند و این نیازمندی مبرم آنهاست که همه گروه های مسلح باید سلاح خودرا به زمین بگذارند ، اما آیا تلاش برای مذاکره با کسانی که به خشونت اعتقاد دارند و بقای خودرا در ادامهً جنگ می دانند و حاضر هم نیستند ازآن دست بردارند ، کرنش دربرابر آنان و صرف ملیون ها دلار به این منظورنا معقول و بیمورد نبوده است ؟
دولت کرزی مرزروشنی دربرابر دشمنان خاک و وطن نداشته و خطر اصلی برای صلح را تشخیص نمی دهد .
آیا ضروری نیست تا یک همه پرسی از مردم به عمل آید تامعلوم گردد که چند فیصد مردم طرفدار سیاست جاری وغلط با این گروه های مسلح تروریست استند ؟
این ها پرسش هایی اند که ذهن هرهموطن مارا به خود مشغول نموده است .
رییس جمهور باخطاب قراردادن طالبان به حیث برادر، درواکنش به حملات آن ها انگشت ملامت را به سوی نیروهای استخباراتی ، داخلی و خارجی ، نشانه می رود . شاید هم تا حدی بتوان با این گپ موافق بود .اما این ها تلاش هایی اند که دلایل اصلی درعقب آن پنهان می گردند. دلیل اصلی را باید درضعف حاکمیت و سیاست ها و موضع ناروشن در برابرطالبان و عدم تشخیص خطراصلی و دوست و دشمن دانست . دعوت به مصالحه، بدون مبارزه علیه دهشت افگنی های تروریستی، از موضع ضعف وبزرگ نمایی گروه های مسلح و مخالف ، مردم و نیروهای امنیتی را ازنظرروحی خلع سلاح کردن است.
افغانستان با ثبات برخلاف ادعای کشورهای همسایه، به نفع آنها نیست . بنابرآن این کشورها همواره در ایجاد ناامنی و دهشت گردی و تقویت نیروهایی که به تروریسم عقیده دارند، تلاش خواهند کرد.

آنچه که سوال برانگیز است نیات پنهانی حکومت و شخص رییس جمهور است که در مدت یازده سال نتوانسته ، و یا نخواسته است، برضد وضع تهدید آمیز و پرمخاطره اقدامات قاطع اتخاذ نمایند.

اما ادامه وضع به شکل فعلی آن نمی تواند قابل دوام باشد. وضع موجود تغییر خواهد کرد و به هم خواهد خورد. این که چه کسی ازین شرایط بهره برداری خواهد کرد معلوم است ، ایران و پاکستان.

بسیار تأسف بار است که حکومت آقای رییس جمهور نتوانسته است ازشرایط و امکانات بسیار مساعد به سود مردم و کشور استفاده نماید.

آنانی که دربرابرسرنوشت مردم بی تفاوت بوده و آن را به بازی گرفته اند ، زمانی مورد بازخواست تاریخ قرار خواهند گرفت.