مدیریت جلسه‌ی رای اعتماد پارلمان به وزیران پیشنهادی رییس‌جمهور کرزی، دیکتاتور‌منشانه و ناموجه بود. هیات اداری پارلمان، جلسه را به‌گونه‌ای مدیریت کرد که وکلایی که سوال داشتند و می‌خواستند این سوالات را با نامزدوزرا مطرح کنند، نتوانستند سخن بگویند. این شیوه‌ی برخورد، انتقاد سخت بسیاری از نمایندگان را نیز برانگیخت. این واقعا غیرموجه است که در مورد «سوال کردن یا نکردن از نامزدوزیر» رای‌گیری شود. بدون تردید هستند نمایندگانی که می‌خواهند، در مورد سوال‌های مشخص، پاسخ‌های روشن و مشخص نامزدوزیران را بدانند.

روشن نشد که پارلمان کشور، بر چه مبنایی برای نامزدوزیران وزارت‌خانه‌های قوای مسلح رای داد؟ نامزدوزیران در بیانیه‌های‌شان، یک رشته کلیات را مطرح کردند. در سخنرانی‌های نامزدوزیران، نکته‌های روشن، مشخص و بدون ابهام کم‌تر وجود داشت. طبیعی است که چنین سخنرانی‌هایی، سوال‌های زیادی را بر می‌انگیزد. حتما نمایندگانی که با بحران امنیتی کشور و امکانات و ظرفیت‌های نیروهای مسلح، آشنایی عمیق دارند، می‌خواستند سوال‌های مشخص از نامزدوزرا بپرسند. بدون شک که نامزدوزیران هم آماده بودند به سوالات مشخص نمایندگان پاسخ بگویند.

اما چنین فرصتی از سوی هیات اداری مجلس، از وکلا و نامزدوزرا دریغ شد. برخورد هیات اداری مجلس، جلسه‌ی رای اعتماد به نامزدوزیران وزارت‌خانه‌های قوای مسلح کشور را به یک نمایش بی‌محتوا تبدیل کرد. برخورد دیکتاتورمنشانه‌ی هیات اداری پارلمان در جلسه‌ی رای اعتماد به وزرای وزارت‌خانه‌های قوای مسلح، هم‌چنین شایعات مبنی بر معامله‌ی نمایندگان مردم با نامزدوزرا را تا حدودی تقویت کرد. وقتی یک ناظر بی‌طرف می‌بیند که نمایندگان مردم، بدون سوال‌وجواب و بدون به چالش کشیدن کلی‌گویی‌های نامزدوزرا به آنان رای اعتماد می‌دهند، چه نتیجه‌ای می‌گیرد.

بدون تردید برخورد دیروز هیات اداری، ظن شکل‌گیری یک معامله میان برخی از نمایندگان پارلمان و نامزدوزیران را تقویت کرده است. اگر از نامزدوزیران سوال‌های مشخصی در مورد سخنان‌شان پرسیده می‌شد و آنان هم پاسخ‌های مشخصی می‌دادند، دیگر کم‌تر کسی به‌خود حق می‌داد تا احتمال معامله میان نمایندگان پارلمان و وزرای پیشنهادی را مطرح کند. در کنار برخورد دیکتاتورمنشانه‌ی هیات اداری، مخالفت بسیاری از نمایندگان با طرح سوال از نامزدوزیران نیز موجه نیست.

چرا برخی از نمایندگان پارلمان، صرف به سخنرانی‌های نامزدوزیران که تا حدود زیادی حاوی نکات کلی بود، اکتفا می‌کنند و با طرح سوال از آنان مخالفت می‌ورزند. این برخورد را چگونه می‌شود توجیه کرد؛ اصلا این رفتار توجیه دارد؟ به‌نظر می‌رسد که برخی از نمایندگان پارلمان، سوای برخی از تعلقات و مناسباتی که با شماری از افراد دارند، به چیز دیگری نمی‌اندیشند. برای آنان نه امنیت کشور مهم است نه آینده‌ی آن، نه خواست‌های موکلان و نه حیثیت پارلمان.

در جریان سخنرانی نامزدوزیران هم‌چنین دیده شد که شماری از نمایندگان به‌جای شنیدن سخنرانی، به سرگوشی و بگووبخند مشغول بودند. این نشان‌دهنده‌ی آن است که اصلا برای این گروه از نمایندگان پارلمان، هیچ چیز دیگری، غیر از مناسبات فسادآلود، اهمیتی ندارد. برای نمایندگان پارلمان و هیات اداری آن لازم است تا به‌گونه‌ای رفتار کنند تا از یک‌سو حیثیت پارلمان محفوظ بماند و از طرف دیگر، منافع کشور لحاظ شود. در غیر آن نزد مردم و تاریخ مسوول خواهند بود.