|
یادداشت مترجم: ترجمهٔ مقاله در مورد تکلیف اسلامی روزه گرفتن ورزشکار ان مسلمان در مسابقات المپیک را دو سه روز پیش تمام کرده بودم. راستش را بگویم، دلیل انتخاب این مقاله برای ترجمه ذکری بود که از صدف رحیمی بوکسر جوان افغان شده بود. خواندن و شنیدن داستان چگونگی رسیدن صدف رحیمی به المپیک و جریان بعد از آن برای آدمی مثل من هم افتخار می بخشد و هم گریه می آورد. افتخار به خاطری که یک این خانم جوان که هنوز بیشتر از ۲۰ سال ندارد در کشوری مانند افغانستان زندگی می کند، در مقابل صدها مخالفت و سنگ اندازی در راهش تمرین کرده است و این ورزش را تا حدی فرا گرفته است. گریه به خاطری که دنیا و برگزاران المپیک افتخار می کنند که امسال برای اولین بار تمام کشور های اسلامی حداقل یک زن ورزشکار به لندن می فرستند. ولی در مورد صدف رحیمی که
با کمترین امکانات و در مقابل شدید ترین مخالفت ها به آموزش این ورزش پرداخته است، هرچه بوده است مخالفت، ممانعت و انتقاد بوده است. "علمای دین" در افغانستان سهم او را در مسابقات المپیک و بوکس کردن او را در انظار مردان عمل "غیر اسلامی" خوانده اند. حتی بعضی از افراد قوم و خویش او رفتنش به لندن را انتقاد کرده اند. ولی او خود را "الگوی شجاعت" می خواند با وصف آنکه می داند چانس بردنش نهایت کم است.
در جریان تحقیق بیشتر در مورد سهمگیری افغانستان در مسابقات المپیک دریافتم که صدف رحیمی که درین نوشته از او یاد شده است هرچند به لندن رسیده است ولی در مسابقات المپیک شرکت نخواهد کرد. برگزاران المپیک به تاریخ ۱۸ جولای تصمیم گرفتند که از شرکت او در مسابقات جلوگیری کنند. شرح این داستان را با خوانش گوشه های از خبرها درین مورد بخوانیم: " به صدف رحیمی در ماه فبروری امسال خبر داده شد که در مسابقات المپیک زیر عنوان "اجازه مشروط" یا wild-card شرکت خواهد کرد. این اجازه مخصوص برای کشورهای داده می شود که ورزشکاران آن با معیارهای قبول شده المپیک اجازه اشتراک را
نخواهند یافت ولی به خاطر اینکه کشورشان سردچار فقر و کمبود امکانات و یا جنگ است به آنها اجازه مشروط داده می شود. این سهمگیری، به هر حال، سمبولیک است.... هیچکسی انتظار نداشت که صدف رحیمی، بوکسر افغان که برای رفتن به مسابقات المپیک لندن انتخاب شده بود در رینگ بوکس موفقیت فراوان داشته باشد. همینکه او توانسته است به نمایندگی کشورش به لندن بیاید پیروزی چشمگیری است.... ولی به تاریخ ۱۸ جولای انجمن بین المللی بوکس، اعلان کرد که تصمیم گرفته است به صدف رحیمی به خاطر اینکه آمادگی کافی برای این مسابقات ندارد و در مقابل بوکسرهای به مراتب بهتر از او صدمه بدنی شدید خواهد دید اجازه اشتراک در مسابقات را ندهد.... صدف می گوید در دوهفته اولی که در لندن برای این مسابقات آمادگی می گرفت و با بوکسران هم سویه خود از کشورهای دیگر بوکس می کرد، هر روز دو یا سه بار مشت می خورد و به زمین می افتاد ولی بعد از دو هفته قادر شده بود
برای مدتی در رینگ بماند و بوکس کند... صدف رحیمی به خبرنگار مجله تایم می گوید که او می داند که بوکسران ماهر دیگر کشور ها با او مانند یک خریطه که بوکسران با آن تمرین می کنند رویه خواهند کرد و در رینگ مشت فراوان خواهد خورد. اما او می گوید که فرقی نمی کند که برای کشورم مدالی نیارم، همینکه قدم به رینگ می گذارم، الگوی مقاومت و شجاعت خواهم بود... در ماه می امسال، صدف رحیمی در مسابقات بوکس زنان در چین شرکت کرد. این مسابقه بیش از یک دقیقه و بیست ثانیه طول نکشید و رحیمی باخت... صدف رحیمی چشم امید را به مسابقات ۲۰۱۶ دوخته است و امیدوار است که با تمرین بیشتر برای این مسابقات آماده باشد."
این اخبار را وقتی خواندم، از خودم پرسیدم که آیا مقاله انتخابی برای ترجمه آیا هنوز هم مطرح است؟ با خوانش دوبارهٔ آن به این نتیجه رسیدم که اولاً خانم صدف رحیمی فقط گوشهٔ از مطلب در آن مقاله است و ثانیاً آدم اگر کمی به دقت بیاندیشد در می یابد که این دختر جوان با این تصمیم خود برای بسیاری از ما سبق مقاومت و عشق ورزیدن را می دهد. بسیاری از ما به اینکه دیگران در مورد ما چه می گویند و چه می اندیشند زیاد وقع می گذاریم و از راه های که دیگران رفته اند می رویم. ولی صدف رحیمی حافظ وار اندیشیده است و گویی گفته است:
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم سر زنش ها گر کند خار مغیلان غم خور
حتی با نبودن او در مسابقات المیپیک، این مقاله و "شرح این هجران و این خون جگر" برای خوانندگان امیدوارم جالب باشد. در میان شش ورزشکار که افغانستان به لندن فرستاده است، حضور تهمینه کوهستانی هم مبارک است که یگانه خانم در این تیم است.
افغانستان برای بار اول در سال ۱۹۳۶ در مسابقات المپیک شرکت کرد و در سال ۱۹۴۸ که این مسابقات باز هم در لندن برگذار شده بود افغانستان از جمله اولین کشورهای شرکت کنند بود. تیم ملی فوتبال افغانستان در شروع مسابقات در مقابل تیم لوکزامبورگ بازی کرد و باخت. افغانستان اولین مدال خود را در مسابقات بیجینگ در سال ۲۰۰۸ به دست آورد. این مدال را روح الله نیکپا در ورزش تکواندو به دست آورد. روح الله نیکپا امسال نیز در مسابقات لندن شرکت خواهد کرد و چشم امید تمام ملت به او است. دو ویدیو در این سایت می تواند برای شناخت بهتر این "قهرمان" مفید باشد. ورزشکاران زن افغانستان در سال ۲۰۰۴ برای اولین بار
شرکت کردند. روبینا مقیم یار در دوش سریع ۱۰۰ متر سهم گرفت و فریبا رضایی در ورزش جودو. در پایان، عکس شش نفر ورزشکار افغانستان را که در مسابقات امسال شرکت خواهند کرد درین جا می گذارم. برای معلومات بیشتر در مورد المپیک سایت رسمی این ارگان می تواند مفید باشد. سایت فارسی بی بی سی هم خبر کوتاه درین مورد دارد.
ورزشکاران مسلمان چگونه در مسابقات المپیک در ایام رمضان رقابت می کنند
نویسنده: آرین بیکر
مجله تایم
۱۲ جولای ۲۰۱۲
امسال ۳۵۰۰ ورزشکار مسلمان در مسابقات المپیک لندن در مقدس ترین ماه تقویم اسلامی سهم می گیرند. تمام ۱۷ روز این مسابقات در ماه مبارک رمضان اتفاق می افتد، ماه که مسلمانان در آن مکلف اند روزه بگیرند و از نوشیدن آب از سحر تا مغرب خودداری کنند. از یک جانب، مسابقات المپیک در ماه رمضان شاید برای ورزشکاران مسلمان که روزه می گیرند هم از نظر فزیکی و هم از نظر روانی کار سختی باشد ولی از جانب دیگر المپیک و ماه رمضان شباهتی هم دارند که اتفاق آن در یک ماه تصادف خوبی است: قبول قربانی جسمی و تمرین خویشتن داری تا آدم بکوشد به مقام بهتری برسد.
اسلام در عمق خود یک دین عملی و انعطاف پذیر است که در طول تاریخ در درازنای مشکلات متعدد با اوضاع مطابقت پیدا کرده است. بسیاری از ورزشکارانی که در این مسابقات شرکت می کنند از این انعطاف پذیری بهره می برند. یک تعداد از ورزشکاران، به ویژه بانوان، طریقه های مختلفی را یافته اند که بتوانند با یک حجاب اسلامی در مسابقات شرکت کنند. خانم ابتهاج محمد که بهترین شمشیرباز امریکایی است و مسلمان می باشد اولین امریکایی خواهد بود که درین مسابقه با حجاب اسلامی ظاهر شود. قبل از او رقیه الغساره که ازبحرین است در مسابقه دوش سریع (sprint) در سال ۲۰۰۴ با حجاب شرکت کرد.
امسال یک بوکسر افغان به نام صدف رحیمی عین کار را خواهد کرد. او با رسم و رواج قبایلی و تعبیر سختگیرانه که طالبان از اسلام داشته اند و گفته اند که اسلام مشت زدن به صورت را منع کرده است مبارزه کرده است و به آموزش این ورزش پرداخته است. صدف رحیمی در یک اتاق در انظار مردان بوکس خواهد کرد.
محمد و رحیمی، مانند دیگر ورزشکاران مسلمان، به این سوال دینی باید پاسخ دهند که آیا در جریان این مسابقات روزه خواهند گرفت یا خیر. به عبارهٔ دیگر، آنها باید تصمیم بگیرند که آیا روحانیت رمضان برایشان مهمتر از آن نیرویی است که خوردن غذا برایشان خواهد داد و برای شان چانس بردن یک مدال برای کشور شان خواهد داد؟
روزه غالباً یک مسئله شخصی میان انسان و خدایش است ولی اینبار این مسئله در ملای عام مطرح شده است. رحیمی گفته است که زمانی که او در لندن است روزه نخواهد گرفت زیرا او در سفر است و در تاریخ اسلام برای کسی که در سفر می باشد این اجازه داده شده است که روزه نگیرد. غلام ناصری، همشهری کابلی رحیمی، که یک عالم دین می باشد می گوید که قران برای کسانی که " از خانه شان بیشتر از یک سفر با شتر دور اند" اجازه داده است که روزه نگیرند. ناصری وقتی به کابل برگشت می تواند ادای روزهای را که روزه را قضا کرده است به جا آورد. بنابرین او دیگر نگران نیست که چگونه برای مسابقات آمادگی کامل را داشته باشد.
پارو زن (rower) انگلیسی، مو صباحی، حتی مجبور نیست که کاری را که ناصری کرده است بکند. او از علمای دینی( از جمله از یک گول کیپر تیم مراکش که برای تیم رییل ملورکا بازی می کند و هیچگاه در جریان مسابقات روزه نمی گیرد) مشوره خواسته است. صباحی می گوید که با مشوره به آنها به این راه حل رسیده است که فطر هر روز ماه رمضان را با شصت وعده غذا به ناداران ادا کند. او در مجموع در تمام ماه ۱۸۰۰ نادار را غذا خواهد داد.
نظر به گفتهٔ فواذ ای گیرجس، دایرکتر مرکز خاور میانه در دانشگاه اقتصاد لندن، راه های مختلف برای ادای این فرض در اسلام وجود دارد و این نشان میدهد که اسلام در اصل خود دینی است که با زمانه خود می سازد و مطابقت می کند. او با اشاره به ورزشکاران مسلمان که در جریان مصاحبه های خود گفته اند که در زمان اقامت شان در لندن روزه نخواهند گرفت، می گوید، " در مواقع بحرانی، علمای اسلامی روی اصل عملی بودن و انعطاف پذیر بودن دین اسلام تکیه کرده کرده اند. آنچه ما درین جا می بینیم، قاعده است نه استثنا. این ورزشکاران طریقه های دیگری را برای انجام این فریضه پیدا کرده اند. بعضی کارهای خیریه می کنند، بعضی به غربا غذا می دهند، و بعضی دیگر هم روزه گرفتن را برای مدتی به تعویق می اندازند."
در المپیک امسال نه تنها بیشترین تعداد ورزشکار مسلمان شرکت می کنند بلکه از هر کشور هم یک مرد و هم یک زن در مسابقات شرکت می کنند. کشور های قطر و برونی) کشوری در جنوب شرقی آسیا که در کنار مالیزی واقع شده است. مترجم) برای اولین بار ورزشکاران زن را به المپیک می فرستند. حتی عربستان
سعودی، بعد از جر و بحث فراوان، با بی میلی حاضر شده است که دو ورزشکار زن را به المپیک بفرستد،سارا اتار که در دوش ۸۰۰ متر سهم خواهد گرفت و وجان الی سراج عبدالرحمان شهرخانی که در ورزش جودو به رقابت خواهد پرداخت.
این موفقیت بزرگی است برای المپیک و زنان مسلمان در سراسر جهان و چه زمانی بهتر از ماه مبارک رمضان برای رخ دادن آن خواهد بود؟
|
