مسابقات المپیک لندن با شکوه خاصی افتتاح شد. در مراسم افتتاح این مسابقات، کشور بریتانیا تمامی توانایی‌هایش را به نمایش گذاشت. ستاره‌های موسیقی این کشور، برنامه اجرا کردند. سیاست‌مداران‌اش بر قدرت‌شان بالیدند و ستاره‌های سینما و طنز آن، هنرنمایی کردند. شکوه این مراسم، نشانه‌ی توانایی‌های منحصر به فرد مدیریتی و ظرفیت برنامه‌ریزی و اداره مقام‌های بریتانیا را آشکار ساخت. برگزاری این مسابقات در لندن بدون تردید، جایگاه بریتانیا را در جهان تقویت می‌کند. علاوه بر این از برگزاری این مسابقات کشور بریتانیا، درآمد سرشاری را نصیب می‌شود. درست است که عظمت و شکوه کنونی بریتانیا تا حدودی با استعمار کشورهای آسیایی، افریقایی و امریکایی و غارت‌هایی که در دوران استعمار صورت گرفت، پیوند دارد. اما نمی‌توان تردید کرد که سخت‌کوشی و تلاش بریتانیایی‌ها، یکی از عوامل اصلی شکوفایی کنونی کشورشان است. این امر می‌تواند سرمشق تمام ملت‌های جهان باشد.

تلاش برای آموزش و بهره‌برداری از دست‌آورد‌های فکری، علمی، فنی، تکنالوژیک و مدیریتی کشور‌هایی چون بریتانیا برای همه‌ی کشورهای توسعه‌نیافته، از جمله کشور ما خیلی ضروری است. داشتن روابط پایدار و تعریف‌شده با بریتانیا و دیگر کشورهای توسعه‌یافته، فرصت بی‌نظیری برای توسعه‌ی اقتصادی و اجتماعی در اختیار افغانستان می‌گذارد. در مسابقات المپیک امسال، شش ورزش کار افغانستان نیز شرکت دارند. شش ورزشکار از کشوری که بر مبنای برخی از تخمین‌ها حدود سی‌میلیون جمعیت دارد، رقم ناچیزی است. اما اگر همین ورزشکاران شرکت کرده، بتوانند با دست‌آورد برگردند، مایه مباهات کشور خواهند بود.

تجربه نشان داده است که دست‌آورد‌های ورزشی ورزشکاران کشور، نوعی همبستگی میان مردم افغانستان ایجاد کرده است. وقتی آقای روح‌الله نیکپا، از المپیک پکن مدال آورد، همه‌ی مردم برآن بالیدند. واکنش‌های مردم در آن زمان از رسانه‌ها پخش شد. در آن زمان همه، آقای نیکپا را قهرمان خود ‌دانستند و در احساس پیروزی او شریک شدند. هم‌چنین درخشش تیم فوتبال افغانستان، در مسابقات فوتبال کشورهای جنوب آسیا، همبستگی و احساس ملی بی‌نظیری در میان مردم افغانستان خلق کرد. در آن زمان شبکه‌های اجتماعی‌ای چون فیس‌بوک و توییتر و هم‌چنین برنامه‌های اجتماعی رسانه‌های همگانی، پربود از ابراز احساسات مردم افغانستان، نسبت به درخشش تیم فوتبال کشور در مسابقات فوتبال کشورهای جنوب آسیا.

نایب‌قهرمان‌شدن افغانستان در آن مسابقات سبب شد که همه‌ی مردم افغانستان صرف نظر از تعلق قومی و مذهبی، احساس غرور کنند. اگر ورزشکاران افغانستان، از المپیک لندن هم با دست‌آورد برگردند، بدون تردید گل لبخند، بر لب‌های همه‌ی مردم افغانستان، از هر قشر، طبقه، قوم و جنس می‌شگفد و همبستگی اجتماعی را تقویت می‌کند. ورزشکاران کشور در این سال‌ها با توجه به امکانات اندکی که در اختیار داشتند، توانسته‌اند در مسابقات خوش بدرخشند. اما با تاسف که دولت افغانستان، در ده‌سال گذشته سرمایه‌گذاری لازم و جدی روی ورزش نداشته است. اگر روی ورزش سرمایه‌گذاری جدی صورت می‌گرفت، ورزشکاران کشور با دست‌آورد‌های‌شان همه جهانیان را شگفت‌زده می‌کردند. و این می‌توانست به ایجاد همبستگی و تقویت آن‌چه که وحدت ملی خوانده می‌شود، کمک شایانی کند. همبستگی اجتماعی و وحدت ملی با قومی‌سازی مقرری‌ها و سهمیه‌بندی کرسی‌های کابینه برای جریان‌های سیاسی مدعی نمایندگی از یک قوم، شکل نمی‌گیرد. چنین چیزی را، خلق انگیزه‌ها و دست‌آورد‌هایی شکل می‌دهد که همه‌ی مردم آن را از خود بدانند. بدون تردید ورزشکاران کشور توانسته‌اند، با دست‌آورد‌های خویش، احساس همبستگی اجتماعی را در میان مردم افغانستان تقویت کنند. بنابراین به دولت افغانستان لازم است که به ورزش و گسترش آن نگاهی استراتژیک داشته باشد. دولت باید با تدوین یک برنامه استراتژیک، زمینه‌ی گسترش ورزش و حمایت از ورزشکاران را فراهم کند. همان‌طور که گفته شد، این امر می‌تواند به تقویت هبستگی اجتماعی و افزایش شور و نشاط در جامعه منجر شود؛ چیز‌هایی که جامعه‌ی افغانستان سخت به آن نیازمند است.