سخن کابل ناتهـ

                   این چه شوریست که در دورقمر می بینم
 

هفته های اخیر بازهم شلاقهای دیگری برفرق روزگاردرد مندانه وغم آمیز افغانهای مقیم ایران فرود آمد. مقامات استان فارس ایران اعلام کردند که برای افراد بیگانه، خارجی و ومهاجر که بدون مجوز رسمی درایران هستند، چیری نفروشید. آنها در مؤسسات وادارات رسمی نپذیرید. منظورازخارجی ومحرومین ازداشتن مجوز رسمی ،هیج کس دیگر جز مهاجرین دردیدۀ افغانستان مقیم ایران نیستند. با ابلاغ چنان تصمیم؛ بیماری که به شفاخانه برود، مضروبی که نزد پولیس برود، . . . مهاجری که سالها در ایران زیسته، عرق ریخته، مزد ناچیز دریافت نموده، اما با آنهم فرزند وفزندانش اجازۀ درس خواندن نداشتند؛ حالا باید چه کند؟
در منطق تصمیم گیرندگان پاسخ غیر از این است که باید بمیرد؟!
هنوز چند روزی از ابلاغ آن تصمیم سپری نشده بود که تعدادی از اوباش، با علم کردن ادعای موهوم ؛ فتنه بر پا کرده در یزد به جان ومال مهاجرافغان ریختند. خبر دلخراش آنرا همه شنیدند. عکس العمل هم ها کم نبود. مخالفان ایرانی جمهوری اسلامی ایران آن اعمال ظالمانه را بخشی از مظالم همیشه گی گفتند وهمنوایی وهمدردی انسانی خویش رابرای افغانها ابراز کردند. تعدادی از افغانها بر آشفته شدند.
اما درچند جای آب از آب تکان نخورد. زمین جنبید اما مدعیان اخوت اسلامی و لافوک های که گاهگاهی ازشیر وببر بودن خویش می لافند، همچنان مدعیان دفاع از حقوق بشر و مهاجر تکانی نخوردند .
جمهوری اسلامی ایران هیچ درروی خویش نیاورد که بداند، چنین تبعیض وظلم وبیعدالتی را در کجا های گیتی میتوان سراغ نمود. اگر در جاهای دیده شده است جمهوری اسلامی ایران همواره بر آنها میتازد ، اما تقصیر خود را پذیرانیست.

دولت افغانستان هیچ نپذیرفته است که فشار وظلم برمهاجرافغان، این واقعیت را هم میگوید که از آن ملیارد ها دالربرای بازگشت مهاجر مصرف نشد ، اما چه شد؟ از آن کانون مشهور به فساد اد اری صدایی برنخاست که ای همسایگان مهاجر آزار دست بردارید.
ونهاد های وابسته به ملل متحد، صدابرنیاوردند. زیرا کمک به روزگار سیاه وغم آمیز مهاجر آنهارا کمک نمیکند. کارزار سوریه وتبلیغات آن کافی است !!

تا کی این ظلم وبیعدالتی؟
تاکی بی مسؤولیتی وبی پروایی؟
در پاکستان وایران هزاران هموطن مظلوم ما که چند دهه را با سیه روزی ومظلومیت سپری کرده اند،در زندان ها به سر می برند. در این دوکشور چندین ملیون مهاجر به شکل گروه های دارندۀ فاصله از بقیه بخش های اجتماعی رنج بسا محرومیت ها را دیده ومی بینند. دولت افغانسنتان و دولت ایران مسأله را پشت گوش میاندازند.
هموطنان، تکان بخورید. توجه جدی مقامات ملل متحد ومسؤولین امور پنهندگان را جلب کنید.
برای این منظورآیا بهتر نیست که از ملیارد ها دالر وعده شده در نشست اخیر توکیو،بخشی به مهاجرین، به بازگشت مهاجرین، به آماده سازی زمینه های کار و اسکان آنها اختصاص داده شود.؟ نهاد مستقل و در همکاری با مقامات افغانستان برای این مشکل باید طرحی بریزد. ورنه روی مقامات ددولت افغانستان هیچگونه اعتمادی نمانده است. ومقامات پاکستان و ایران هر روز به شدت فشار خویش بالای مهاجرین میفزایند.
همطنان لطفاً دست به کارغمخوارانه و مبتکرانه شوید.