همکار گرامی کابل ناتهـ داکتر اسدالله شعور این شعر را به مناسبت شصتمین زادروز خانم فریده انوری سروده بودند؛ کابل ناتهـ آنرا به عنوان تحفه ی همه همکاران خویش بار دیگر به دیکلماتور همیشه ممتاز افغانستان تقدیم می نماید.

تـرنـمـی کـه ز آوای تـو بـه شعر شـبسـت

ازان جهان همه گوشست و فـارغ از دو لبست

کــه از زبـان تــو  شـعـر لـطـیـف مـولانـا

سروش هاتف غـیـب و سـرود فـضـل ربست

ز لـحن تـوسـت که از شور چامه هـای نـوید

سـتـاره غـرق بـه شـادی و مـاه در طـربست

تــغـزلاتِ  صـفـا و صـبـا ز  خـوانــش تـو

شکر کجا؟ که چو شهدسـت، شیره ی عنبست

دوصــد بـهــار بـیــاری بــه شـعــر فـارانی

نـوای رازق فـانـی ز لــحــن تـو رطـبسـت

تـغـزلات ســنــایـی و جــامــی و صـدقــی

بـه صـوت دلـکـش تـو نظم رشته ی ذهبست

هـلا فـریــده ی عــصــر و زمــانــه را انـور!

عـروج شـهـرت و آوازه ی تـو زیـن سببست

روان دهـی بـه غـزل، جـان دهی به شعر و شعور

کـه نـای تـسـت پلاتین، نه بندی از قصبسـت

حـیـات دیـر نـصـیـبـت، غــزالِ دشـت غـزل

طـنـیـنِ صـوتِ تـو جـاری به پهنه ی ادبست

­­­

                                سه شنبه۲۲ جوزای ۸۶ = ۱۲ جون ۲۰۰۷