چکامه‌‏يي براي تمامِ فصول

رفيع جنيد   

چنان که خاک نشیند به روی لوحِ مزار

به روی لوحِ دلِ من نشسته است غبار

غبارِ طی شده اما غبار طی نشده

که رفته است ولی باز می​شود تکرار

که رفته است ولی در دلم گذاشته است

کتیبه​یی همه​اش سطرهای اندُه بار

که رفته است ولی جایِ رفتنش زخمی

گشوده سر که نیاید به هم به هیچ قرار

گشوده زخمی، زخمِ گشوده​یی که مدام

گشوده​تر بشود با تفقد و تیمار

شکنجه​ییست نشسته به سینۀ برخی

هلاهلی است فتاده به جانِ این بیمار

چنان نشسته و خوش کرده جا به لوحِ دلم

که دور نیست به تلمیح خوانمش دیوار

جهنم است تو گویی ملاتِ هر خشتش

جهنمی که نشاید نمود با گفتار

جهنمی همه آتش، جهنمی همه دود

جهنمی همه آغشته با لیالیِ تار

جهنمی به سم آلوده و ز دوزخ پُر

شبیه ظلمتِ پنهان به طینتِ کفار

ولی چنان که نوشتند و نیز محتمل است

جهنم است فقط جایِ شخص بد کردار

نه جایِ این دلِ مسکین، نه جایِ این دلِ ریش

نه جایِ این دل غمگین، نه جایِ این غمبار

نه جایِ این دلِ محزون، نه جایِ این دلِ تلخ

نه جایِ این دلِ مرثیه خوانِ تعزیه دار

دلی که فاتحه​دار مصیبتِ وطن است

دلی که گشته غباری، غباری از اِدبار

دلی که هست کفِ خاکِ چشمه و جویش

دلی که هست کتل​های دورِ آن کُهسار

دلی به چشمِ تذروانِ خسته​اش مانند

دلی چو تاجِ خروسان او ز خون سرشار

دلی به زردی و سرخی که خود شبیه شده است

به رنگ​های تب آلود آن تنِ تبدار

دلی، دلی که به رویش همیشه منعکس است

جمالِ سوختۀ سروهایِ آن گلزار

چه دردمند سرایی شده است آن وادی

چه ورجمند شده است این بلایِ بی مقدار

در آسمانِ پر از سال هایِ ابریِ او

چه تار می​گذرند ابرهایِ دامنه​دار

چه تار و تیره به اطرافِ نعشِ بی جانش

به چرخش​اند بلا انقطاع و دایره وار

مگر نه این که زمین آن زمینِ تابان بود

چرا به هیبتِ خورشیدی​اش نمانده وقار؟

مگر نبود زمینی که دیده بود به خود

خدایگانِ فراوان و قبلۀ بسیار

مگر جوانی و رعنایی و شکوه​اش را

به سوگ و رنج و جراحت که کرده است دچار؟

نه قدریم که بپندارم این مصاعبِِ نحس

فرود آمده از قادر است بر اقمار

که او لطیفِ قدیم است و فضلِ وافر او

به روی سوختگان می​پراکند انوار

نه دهری​ام که بگویم مدارِ کارِ جهان

جداست از اثراتِ تدبرِ دادار

که روح از لَمَحاتش همیشه مستغنی است

که جان همیشه ز الطاف اوست برخوردار

مصاعبی که کمی ذکر آن گذشت فقط

حناضلی است که از زهر آمده است به بار

چگونه زهری؟ زهری که جاهلی فکر است

چگونه فکری؟ فکری که مرده​اش پندار

 حنوطِ سوده بر اندامِ شهرهاش زدند

سپس به نفطِ بلاهت بر او زدند شرار

بر آب​هایِ ترش خاکِ مرگ پاشاندند

به سیلِ ظلم نمودند خانه را هموار

به رویِ فرقِ سرِ مینویِ پُر فره​اش

به چار سوق نهادند خرمنی از خار

به دشنه سینۀ او را هلاک گرداندند

سپس به رویِ جراحاتِ او شدند افگار

تمام گشت تو گویی زمان و کارِ زمان

شروع گشت تو گویی نهایت الادوار

...

اگر چه رودِ جهان رو به خشکی است ولی

خوشم که مانده نوایی به حلقِ بوتیمار

خوشم که هست نگاری و هست کنجِ لبی

لبی به خرمیِ خوشه​های گندمزار

وگر چه صورِ قضا  می​دمد هنوز اما

خوشم که می​گذرد نفخه​یی بر این آوار

چه نفخه​یی که پُر است از نسیم​های بهشت

چه نفخه​یی که پُر است از حلاوتِ دیدار

چه نفخه​یی و کجا و به دیدنِ چه کسی؟

کسی که چهرۀ او باغی از گل و گلزار

جمیله​گان همگی در قیاس صورتِ او

شکوفۀ گلِ سیب​اند در کنارِ بهار

درخت​ها همه با هم ملازمانِ وی​اند

چو حلقه​هایِ شمن​هایِ در حضورِ نگار

درخت​ها همه با هم به گردش و سفر اند

به دورِ صورت او بی قرار و شیفته وار

پرنده​ها همه با هم هماره می​خوانند

صفایِ نغمۀ او را به سینه و منقار

پرنده​ها همه با هم درخت​های من​اند

منِ درخت که می​خوانمش به لیل و نهار

من درخت و پرنده من نگار و شمن

من نهفتۀ پنهان به جوهرِ هر چار

منی که هیچ کدامینِ این چهار نیَم

منی که هستم تنها شمایلی در غار

شمایلی که مداوم اسیر در غار است

شمایلی که فقط سایه​یی است بر دیوار

گریز نیست مرا گوییا از این حالت

که پَر کشم سری از این فضایِ محنت بار

...

مگر عتابِ تو یارا مرا معاینه کرد

که بی نیاز شدم از علاج و چارۀ کار؟

مگر تو دست کشیدی به جانِ مردۀ من

که من شکفته به پا خاستم چو العازار؟

مگر تو خواب مرا در شبِ ازل دیدی

که بامداد من از بسترت شدم بیدار؟

مگر تو مطلقِ بیرونِ گیتی و غاری

که هست در دلِ هر شئ از تو آن آثار؟

اگر حقیقتِ هستی حکایتش این است

دوباره از طرفِ حیرتم مگیر کنار

دوباره یک نفسی پیشِ سایه​ام بنشین

دوباره شعلۀ خود را به هیمه​ام بگذار

دوباره از گذرِ شب نشستگان بگذر

دوباره شمعِ به پایان رسیده را یاد آر

مشهد ۱۳۷۸