Als ich deine Augen küsste

Hielt die Welt inne

Die Zeit blieb stehen

Die Stille schrie



Als ich deine Augen küsste

Entfachte sich ein Feuer in mir

Und die Gewissheit knisterte:

„Die Vergangenheit fängt gerade an“



Heute

Immer wenn die Stille schreit

Unterbreche ich sie mit einem Lächeln

Denn die Erinnerung

Dir so nahe gestanden zu sein

Erfüllt mich mit Stolz



Der Gedanke an dich

Gibt mir die Gewissheit

Gelebt zu haben

Und wenn ich den Schrei der Stille unterbreche,

Existierst du auf meine Lippen,



Du

bist mein Lächeln

Für immer . . . . und ewig

 

لبخند





آنگاه که چشمانت را بوسیدم

جهان نفس در کشید

زمان از حرکت ایستاد

سکوت جیغ زد



آنگاه که چشمانت را بوسیدم

آتشی در من بَلَنکه کرد

و یقینی که:

"گذشته همین دم آغاز یافت"



اینک،

هر آندم که جیغ می کشد سکوت

لبخندی پر می کشد بر لبانم

و خیالِ آنکه ـ نزدیک ترینت ـ بودم

سرشارم می کند از غرور



یاد های تو

یقینم می دهند

که زندگی کرده ام



وقتی سکوت جیغ می کشد

بر لبانم طلوع می کنی



تو

لبخند منی

تا

بیکرانگی



رها در رهایی

سخت ابری ام این روز ها

حس می کنم

فریادی در من زخمی افتاده است

وکفتار های دلتنگی

می رقصند و می خوانند سوره یی فاتحه را پر اشتها ترین



نه، نمی خواهم

نمی خواهم گورِ فریاد های گمنام باشم

گورِ فریاد های بی شناسنامه

مانند نسل خودم



آه،

کلمات اگر به دادم برسند

رها خواهم شد تا افقهای نا پیدا

رها از تنگنای من

رها در پهنای دریاییِ یک شعر

رها از آرزوی رهایی

رها در رهایی



چقدر دلتنگم این روز ها

و کلمات نیز رهایم کرده اند

اگر به دادم برسند

عریان خواهم شد

باران خواهم شد.