شبگیر پولادیان
                                   ای پیک خون نشسته زخونین زمان بگو

ای پیک خون نشسته زخونین زمان بگو

زان فتنۀ نشسته به بام جهان بگو

از زاد راه اشک که داری به پشتبار

خون توشه یی که می رسد از خاوران

زان حفرۀ سیاه در آن برزخ کبود

از مجمع الجزایر آتشفشان بگو

زان لاله های اشک خراسان دربدر

از قلب خونچکان خراسانیان بگو

دیروز اگر ز فتنۀ تاتار گفته ای

امروز از سپاه فرنگی نشان بگو

زین قحط سال آمده از قرن های تلخ

زان دوزخ نشسته درین خاکدان بگو

ای سوک سینه سوز سیاووش دردلت

از رستم زمانه و از هفتخوان بگو

زان خونزمین لاله وش لاله پیراهن

زان لاله های دل سیۀ شادیان بگو

از شابهار گمشدۀ شاه غزنوی

از نام بی نشانۀ دشت لکان بگو

بودا به شهرغلغله دارد سکوت خون

از شهربند نوحه گر بامیان بگو

سرچشمه را به چشمۀ خون درنشانده اند

وز کوچه های سوختۀ کلکان بگو

چون موج های سرکش نیلاب ناله کن

از دره های هندوکوه خون چکان بگو

                                             از کشتن و دریدن و آتش زدن بخوان

                                             از کوچ و بار مــردم بی خـانمان بگو  

از قتلگاه کینۀ قابیل قصه کن

سنگی که زد به سینۀ هابیل قصه کن

از سینۀ شگافتۀ کفتران صلح

از بال خون چکان ابابیل قصه کن

ز اصحاب فیل ابرهۀ انگلیس وش

زان سرشکسته گان پی پیل قصه کن

از نرخر دسایس دجال ددمنش

وز سحر پیرزال عزازیل قصه کن

آیینۀ قبایح جهال را نگر

وز قلۀ جنون قبایل قصه کن

از غرقه گان موج خروشان ایلغار

از خانمان خراب رۀ سیل قصه کن

زین شش جهت که جمله ظلام ست و زور و زر

زین چارسوی دیو شمایل قصه کن

زان خواب مرده گان قرون در سکوت شوم

وز نینوای صبح سرافیل قصه کن

از قامت بلند منار ستم بنال

از مرده شمع های قنادیل قصه کن

از تند باد مرگ که توفان کشد به دوش

وز بیم موج و ساحل هایل قصه کن

شامی که آفتاب مصیبت به خون گرفت

صیحی که کرد فاجعه تأویل  قصه کن

مجمل مگوی جمله که درد  نگفتنی است

 زین درد بیکران به تفاصیل قصه کن

                                            زان نوحه خوان خروس خراسان زمینی ام

                                            وز کابل شــــــکســـته پرم داســـــــتان بگو

ایران من گرفته انیران فغان فغان

اهریمنی است فتنۀ دوران فغان فغان

ارجاسب باز آمده با تیغ انتقام

دین بهی شده ست گریزان فغان فغان

بومسلما ز دخمۀ تاریک خود برآی

تازی ببین رسیده به تا زان فغان فغان

اسلام شمر می شکند با هزار مکر

آن حرمت حریم مسلمان فغان فغان

کشتاروکوچ و سوختن و برده ساختن

درانتظار تست خراسان فغان فغان

سرب مذاب جمجمۀ جنگ و غارت است

این کورۀ همیشه گدازان فغان فغان

پایان شاهنامۀ خونین ما شده است

چاه شغاد و رستم دستان فغان فغان

دری مگو که باز درندت زبان و کام

درنده گان وحشی دوران فغان فغان

با ننگ و نام و طایفه و تیره و نژاد

بر می کشند ریشۀ انسان فغان فغان

در جلوه های آیینه مغشوش گشته است

آن چهرۀ مشعشع تابان فغان فغان

فرهنگ من دوباره تۀ خاک می شود

در خاکتود سوخته بنیان فغان فغان

خشکید و سوخت خرمن پربار ملتم

از تیربار صاعقه باران فغان فغان

                                         از نوبهــــار نیست نشان شگوفه یی

                                         از مرگ باغ وسایۀ فصل خزان بگو

یارآر از بلندی کله منار ها

از ارتفاع نعش شهیدان هزارها

وز مادران سوک به دروازه های مرگ

وزمردمی گریسته در پای دارها

نسلی که می فسرد به زندان بردگی

نسلی که می کشید ستم از تبارها

نسلی که باخت گوهرآزاده گی به مفت

نسلی که شد شهید سیاستمدار ها

در بستر شرارت تاریخ رفته است

این موج های خون به کف رودبارها

پامیر پست شد که نشیند به خاک وخون

آمو فواره زد ز سرشک شرار ها

سرها زدند رست اگر سرو قامتی

آتشفشان شدند دل کوهسار ها

صحرای پرشقایق خون شهید تست

این کربلای سرخ شهادت شعار ها

با کاروان غارت لشکرکشان گذشت

برجادۀ بریشم ما ایلغار ها

ما نسل های یاوۀ تاراج مانده ایم

بردند آنچه بود همه تاجدار ها

تا می رسند صف به صف این صوفیان سوک

با هایهوی گریه چو ابر بهار ها

از سرنوشت تلخ تو ای پاک باخته

در خاک وخون تپید دل بی قرار ها

                                                ما را هــوای مرثــــــیه تاراج می کند

                                                زان خنجر نشسته به ژرفای جان بگو!

یاسای سرخ حضرت چنگیز نیست؟هست

دست سیاه فتنۀ انگریز نیست؟ هست

ارواح کوروکودن  تاریخ برده گان

کابوس سرشکستۀ شبخیز نیست؟ هست

اسلام "بولهب" زلحد سر بدر زده

با دین پاک  باز گلاویز نیست؟ هست

کشتار عام نسل رسولان نبود؟ بود

این کربلا یزید برانگیز نیست؟ هست

این کورچشم محتسب آدمی شکار

"حجاج بن یوسف" خونریز نیست؟ هست

یک اهرمن امیر بر مومنین شده ست

"ابن زیاد" خسرو پرویز نیست؟ هست

قرآن به نوک نیزه درآمد نفاق را

بر فتنه ها شرارۀ او تیز نیست؟ هست

کفری که نام خویش مسلمان نهاده است

این خود دروغ مصلحت آمیز نیست؟ هست

جشن کتاب سوختن و علم سرزدن

رسم و رۀ سلالۀ چنگیز نیست؟ هست

رطل گران شهوت میهن فروش شان

از خون خلق بیگنه لبریز نیست؟ هست

نای سپیده در شب شبخونیان درند

جغد سکوت بانگ شباویز نیست؟ هست

بر چارسوق زنده گی مرگبار تو

دار و درفش و چکمه و مهمیز نیست؟ هست

                                                   تاریخ ســفله دفـتر درد و دریغ تست

                                                   زین سوکسار باطل بیهوده خوان بگو

بر پای زن سلاسل زنجیر می کنند

بر گردن فراشته شمشیر می کنند

چون مرده گان به گورسپارند دختران

فردای شان حواله به تقدیر می کنند

شلاق می زنند و به دشنام می کشند

بازیچۀ اهانت و تشهیر می کنند

حافظ کجاستی که ببینی دوباره باز

بیدادیان به فتنه چه تدبیر می کنند

میخانه های وحدت شهری بسوختند

"پنهان خورید باده که تعذیر می کنند"

نو دولتان ساحل سند از درنده گی

با این وطن چه حیله و تزویر می کنند

از مرزهای "تورخم" و "بولدک" و"قلات"

این ریش و پشم بین چه سرازیر می کنند 

یک شهر را به دست وحوشی سپرده اند

یک ملک را شکار چو نخچیر می کنند

یک مشت شیخ و شحنه و جلاد و محتسب

"عیب جوان و سرزنش پیر می کنند"

این ریش وپشم چیست که اسلام را بدان

بدنام و بی درایت و تحقیر می کنند

با سروران کفر نهان جام می زنند

خلقی به نام شرع چه تکفیر می کنند

بر نطع بی صدایی کشتار چنگ و نی

نقش کدام فاجعه تصویر می کنند

                                             زین درد بیـکران قفس در قفس اســیر

                                             شهری که مهر مرگ نهد بر زبان بگو

داری به چارسوق زمان هر زمان زنند

داری که در میانۀ هر شارسان زنند

داری که بر سپیده سپیدار قامت است

داری به سرخی شفق آسمان زنند

از "جلجتا"ی سرخ جنایت کشیده سر

این تارم صلیب که تا کهکشان زنند

دریاچه های جاری خون شهید را

خورشید شعله ور به دل خاوران زنند

داری که باز بر سر بازار عارفان

منصور وار باز سر عاشقان زنند

این پاره پاره پرچم تاریخ سفله را

بر برج خون گرفتۀ این خاکدان زنند

درنیمروز وکابل وهرات و قندهار

هرجا سرفراشته را شمع سان زنند

این دست وپای کیست که برند بیدریغ؟

این گردنان کیست که سیافیان زنند؟

داغی که  چون گلوله دمد بر جبین زن

گلخون باغ کیست که بر گیسوان زنند؟

ساطور تندباد به گلباغ ها برند

شمشیر آذرخش به سرو جوان زنند

صد کاروان حله به تاراج برده اند

خود رهبران قرن رۀ کاروان زنند

تا برده پرورند و جهنم به پا کنند

آتش به جان مردم بی خانمان زنند

                                             با درد و داغ باز برین خاک و خون نویس

                                            از وحشت زمــــانه به درد و فغـــــان بگو!

این خاک خون گرفته که بسیار شد شهید

در خون نشست و با دل خونبار شد شهید

بادش وزید مرگ و بهارش شراره کاشت

صد بار زنده گشت و دوصد بار شد شهید

سرهای سروران دلیرش به باد رفت

منصور وار بر  سر هردار شد شهید

هردم شهید بود که از جور روزگار

هردم به یک طریق به ناچار شد شهید

گه از ظلام تیره وش جابران شرع

گه از هجوم کینۀ کفار شد شهید

گه از جفای آتش تبعیض فتنه گر

گه از سیه حکومت مردار شد شهید

چنگیز خشم کرد تبه هست وبود او

زانگریز شر وفتنۀ اغیار شد شهید

صدها هزار دشت گل لاله خون گرفت

باغ هزار دامن کهسار شد شهید

سرچشمه های زمزمۀ جویبار مرد

قد قامت بلند سپیدار شد شهید

کوهپایه های پیکر بودا به خاک خفت

سنگ وسفال و صخره و دیوار شد شهید

با سنگ سر شکست و به تریاک کشته شد

با سکه های دالر و کلدار شد شهید

بیگانه پروری است که خود می کشد چنین

بنگر چسان به کوچه و بازار شد شهید

                                                 زین آب وخاک فاجعه وجنحه و جنون

                                                 از دامـــگاه مرگ جـــنایت نشان بگو!

تا هست وبود ماست به دست نظام مرگ

ماییم و این سیاهی قیرینه فام مرگ

گویی که سرنوشت من و تو رقم زده ست

این دست های سرخ تطاول به نام مرگ

کس دیده شوربخت تر از ما درین جهان

محکوم ظلم و زور به هر صبح و شام مرگ

هر روز انتحاری و هر روز انفجار

هر روز خشم شعله ور انتقام مرگ

کس را به جان خسته دگر نیست ایمنی

وامانده در کریوۀ وحشت به دام مرگ

جای صفا و مهر نشسته امیر خون

فرمان دهد به جنگ جهالت امام مرگ

بازیچۀ کشاکش دستان زور و زر

دینی که زنده گیست نه دارالسلام مرگ

"مومن اگر برادر مومن بود" بیا

مشنو دگر برادر و خواهر پیام مرگ

ام الکتاب نور حیات است و آشتی

نه آیه های وحشت ام الکلام مرگ

اندیشه کن کشای دو چشم جهان نگر

دنیا به کام تست دگر نه به کام مرگ

دام فریب اهریمنان را به هم بزن

تا پرچم حیات فرازی به بام مرگ

حماسۀ مقاومت راستین تو

دیو ستم به بند کشد در کنام مرگ

                                            دیگر مگو شغاد برادر که خون فشاند

                                            از رســــتم نجات مرا داســــتان بگو!

باشد زمانه باز به رنگ دگر شود

رنگی که بازتاب ترا جلوه گر شود

با رهرو سپیده دمان می دمد شفق

از خاوران طلیعۀ خورشید بر شود

افراسیاب فتنه دگر جادویی مکن

شمشیر انتقام تهمتن بدر شود

باخون خود نوشت به دیوارها اسیر

کآزاده گی تولد بار دگر شود

خاموش نیست آتش جاوید نوبهار

این لاله خون ماست که خونین جگر شود

دیگر بس است ملعبۀ ننگ و نام ها

دوران پرشکیب اسارت بسر شود

بیگانه گی است پیشۀ بیگانه پروران

ناآشنا ز خویشتن خود خبر شود

این گوسفند نیست که بع بع کند ز ترس

شیرست شیر شرزه که بیدارتر شود

می داند آنکه ریشۀ خورشید اصل اوست

بام جهان به تارک تاریخ بر شود

چون هندوکوه است قاف قیام نجابت اش

شمشاد قامتی است که پیروزگر شود

ای زادۀ اصیل خراسان با شکوه

شرق کهن به عظمت تو مفتخر شود

برخیز و از مجاری پیکار کن گذر

بر خاوران بتاب که شامت سحر شود

                                              آزاده ای که می گسلی بنـــد بنده گی

                                              آن برده نیستی تو دگر آی هان بگو!

از خاور امید برآ آفتاب وار

ای شعلۀ شتافته تا شامگاه تار

سرنیزۀ شهاب توای از کران شب

بر لشکر سیاهی شیطان نا بکار

برخیز! با قضا وقدر پنجه در فگن

گام رها به راه رهایی برون برار

تو تیر آرشی که ز البرز می رسی

تا دامن سپیدۀ خورشید شب شکار

گردآفرید خشم زن روزگار نو

بشکن غرور مام ستیزان روزگار

این جغد بر نشسته به ویرانه را بران

سرکن هزار نغمه ز باغ هزار هزار

با پنجه های پر هنرت ارغنون بزن

باغ بهار زمزمه را ارغوان بکار

گردن منه به تیغ ستم هندوکوه پیر

ای قامت فراخته ای اوج کوهسار

پشت تو کوه خاره شود گر به پا شوی

دست تو جام زهر دهد بر زمانه خوار

نوروز را بدوز به تن جامه های نو

افروز باز آتش جاوید نو بهار

ای سربدار سربکش از داربست خون

اوج درفش فتح بکن چوبه های دار

گلگون کفن به عرصۀ تاریخ ره بپوی

دشمن شکن به رزمگۀ داد پا فشار

                                            برخیز با حماسه شکن بند های قرن

                                            حــــماسۀ عقاب بـــلند آشــیان بگو !