وقتی نو روز فرا میرسد و گامهایش رامردمان خجسته میدارند، بیشترطرح آرزوهای نیک و نیاز مندی های عاجل ورد زبان آنها است. مردمانی که سالهای جنگ وناهنجاری های گوناگون را دیده اند، گواهی خواهند داد که همه ساله چنان مطالباتی را یا خود مطرح نموده ویا از دیگران شنیده اند. دهقانی مظلوم وپابرهنه یی که چند فرزند را در چند جبهه از دست داده و آرامشی برای رفتن به سوی توته زمین آب ندیده، نداشته است، معلمی که با دل اندوهبار، کمرخمیده ولباسی ازپیشینه ها درتن آرزوی تدریس دارد، نظامیی که میخواهد روی جنگ برادرکشانه را نبیند و از آن امکان میسرمیخواهد، لقمه نانی برای خانواده تهیه کند، . . . همه وهمه، هنگام تبریک گفتن نو روز با دلهای پاک وبی آلایش آرزوی صلح و ندیدن چهرۀ کریۀ جنگ را مطرح میکنند. شاید مردمان بسیاری، آرزو های دیگرو مطالبات بیشتری را دردستور کارخویش نهاده باشند. اما هیچ نتوان انکار نمود که آزرزو های آنها نیز جز بدر فضای فقدان جنگ ودهشت افگنی تحقق نتواند یافت.
اما فقط گروه معینی اند که با جنگ وازجنگ به زر و زور نایل میشوند. زورگویان دهشت افگن وصلح ستیزی که نه ازصلح و نیازهای آن میدادنند ونه از خدمت به انسان واجتماع؛ با جنگ وخونریزی زیسته و در بهار نیز" بهاریۀ " خونریزانه راپیشکش میکنند.

آری، رویداد ۱۶ اپریل درچند منطقه ازافغانستان، تحایف جهل آمیزوکوردلانه یی ازاین قماش بود، که با آب شدن یخ های زمستانی به جامعه فرستادند.

این رویداد یک باردیگر آشکارا نمود که خطر تروریسم را که واقعا موجود است، نباید پنهان نمود.رشد تروریسم را نباید نادیده گرفت. وظایف مبارزاتی علیه را با برنامه و پیگیری دنبال کرد. اصل اتکأ به خود را در قلمرو مبارزه با تروریسم وتروریسم مشخص " طالبی" درک وتشخیص نمود و با اتکا به چنان مبارزه یی، از هر نوع علایقی که مانع مبارزه با تروریسم طالب میشود ،باید دل برکند. ورنه آن دجال سیه روز وسیه کار شمشیر خونریز خود را در پشت منزل توهم زدگانی که حاضر نیستند در معرفی چنین آدمکشی ها سهم صادقانه بگیرند، نیزمیاویزند.

رویداد ۱۶ آپریل آشکارا تأکید دگر باره نمود که:
مبارزه با تروریسم را نباید برای نیروهای محول نمود، که در خفا وسپس بگونۀ علنی با تروریست ها ساخته اند، بلکه با تقویۀ نیروی خودی،به ابعاد خط کشی و مقاومت ومبارزه با آن در گسترۀ سیاسی ، فرهنگی واجتماعی نیز مبادرت ورزید.