سیاه شدست برنگ قیر، فضای دهر و شهر من

چرا! نشسته رنگ خون، برنگ آب بحر من


دو چشم شاد کودکان، بسان چشمه خشک و سرد

همه پریده رنگ و خم، ز کوله بار آه و درد


از این درخت بی ثمر پرنده رفته، پرزده

میان ماه و پنجره، گیاه هرزه سر زده


غریبه های بی خبر، بمی به تن، بفکر شر

میان قلب شهر من، فتاده دست و پا و سر


ببین ببین که این شدست روال روزگار ما

نوای مرگ و نغز درد، دمیده بر دیار ما


کسی به خون ملتش وضو و اقتدا کند

کسی وقیح و بی حیا به گرگ ها وفا کند


به جسم کودکی نحیف کسی بمی ببسته بود

کسی دو لقمه نان کس، ز کام او بجسته بود


ز وحشت و ز یوغ ظلم برفت، راه ما ز دست

نمانده بر تن کسی رمق ز روزگار پست


عزای منطق مرا ز جهل خود سرشته یی

برای مرگ فکر ها، طناب دار بسته یی


بیا که درد ما هنوز بسا عمیق و تازه است

میان تو، میان ما، چرا کسی نشسته است


چرا کسی برای تو بجای من صدا شده

چرا کسی برای من بنام تو خدا شده


من و تو خواب دیگری بجز وطن ندیده ایم

هنوز به کام خود گلی از این چمن نچیده ایم


چرا چرا به مرگ هم به درد هم نمی رسیم

چرا برای صلح خود کبوتری نمی کشیم


اگر تویی بخود مباش، بدون من نمی شود

بدون تو بدون من، برون از این نمی رود


ز قطره قطره میشود، خروش رود برقرار

نمی شود به قطره یی، وجود موج باوقار


بنام مهد آریا، بنام خون بی گناه

بنام مادری که او همیشه بر تنش سیاه


بنام کودکی که او طفولیت ندیده ست

بنام مهر و همدلی که از دلان رمیده ست


بنام هر کدام تان که درد ها کشیده اید

بنام طعم رنج و غم که بار ها چشیده اید


بنام هر جنازه یی که بی کفن رها شده

بنام پاک موطنم ،که نام آن فنا شده


بنام مردمی که حال گدای این زمانه اند

بنام مردمی که چند فدای آب و دانه اند


گره شود دو دست ما، فضای لانه میشود

برای حفظ این وطن همین بهانه میشود


بیا بیا برافگنیم نظام کهنه را ز بر

بپا کنیم برای خود جهان دیگری ز سر


هنوز رویش و امید به قلب ریشه ها بپاست

هنوز ستایش سحر به ذهن شیشه ها بجاست