|
طالبان اعلان کرده اند که آنها در نظر دارند دفتری در قطر باز کنند و شاید مذاکرات صلح را آغاز کنند. به جا است که این دو خبر هم به دقت مطالعه شود و هم به دیدهٔ شک نگریسته شود.
طالبان همان گروه ملیشایی استند که به رهبری ملا محمد عمر در افغانستان با خشونت قرون وسطایی حکومت کردند و تحصیل و مراقبت های صحی را برای زنان منع کردند. طالبان همان گروهی استند که به القاعده قبل از 11 سپتامبر 2001 آزادی کامل دادند تا در افغانستان بمانند. طالبان گروهی اند که هنوز هم عساکر ناتو را می کشند، افغانها را به قتل می رسانند و در میان آنان رعب و وحشت ایجاد می کنند. اما، اگر حتی یک چانس بسیار ضعیف هم وجود دارد که یک معامله سیاسی صورت بگیرد، معاملهٔ که خشونت و وحشت زمان طالبان را دوباره بر مردم افغانستان تحمیل نمی کند، باید مورد غور قرار گیرد.
در اعلامیهٔ طالبان که به روز سه شنبه داده شد، جزئیات کم بود ولی یک چیز در آن واضح بود و آن اینکه آنها می خواهند با مقامات واشنگتن مذاکره کنند نه با مقامات کابل. مذاکرات اولیه با مقامات امریکایی شاید قضیه را کمی به پیش ببرد. ولی بدون سهمگیری دولت افغانستان، هیچ گونه معامله امکان پذیر نیست. دولت اوباما باید در نظر بگیرد تا یک میانجی بین المللی را انتخاب کند تا تمام اطراف قضیه را، به شمول همسایگان افغانستان که در امور این کشور مداخله می کنند، دور یک میز بیاورد.
ماه ها شده است که دولت (امریکا) علاقمندی به مذاکره نشان داده است ومعلوم نیست که طالبان چرا حالا حاضر به صحبت شده اند. یک تیوری اینست که طالبان زیر فشار حملات نظامی امریکا و ناتو قرار دارند و قدرت شانرا از دست می دهند. تیوری دیگر اینست که طالبان آرزومندند تا از این مذاکرات به منظور سریع ساختن پروسه اخراج قوای امریکایی استفاده کنند و خواسته های خود را همین حالا بالای همه بقبولانند. حالا مسئله هر طوری است، قوای متحدهٔ دخیل در امور افغانستان باید در مقابل طالبان قدرتمند بایستند و خواسته های خود را نیز بر آنها بقبولانند.
طالبان منهای این درخواست که قوای امریکایی باید از افغانستان بیرون شود، معلوم نیست که دیگر چه می خواهند. واشنگتن باید در این معامله سرسختانه ایستادگی کند و از طالبان بخواهد که تمام روابط شانرا با القاعده قطع کند، خشونت را نفی کند و قانون اساسی افغانستان و تعهدات آنرا مبنی برای حقوق سیاسی و بشری برای تمام افغانها، قبول کند.
درینجا سوالهای خطیر دیگری هم وجود دارد، از جمله اینکه آیا گروپ های افراطی دیگری – به ویژه مشهورترین آن، گروپ حقانی– هم درین مذاکرات سهم خواهند گرفت؟ آیا یک مذاکره صلح بدون شرکت این گروه ها امکان دارد؟ آیا می شود پاکستان را که حامی این گروه ها است قانع ساخت که این مذاکرات جدی را حمایت کند و در تضعیف آن نکوشد؟
طالبان از واشنگتن خواسته اند که تعدای از زندانیان شان را که در زندان گوانتانمو بی در کیوبا به سر می برند به دولت افغانستان یا قطر بسپارند. واشنگتن به منظور جلب اعتماد طالبان این خواهش آنان را مدنظر گرفته است. هر گونه رهایی زندانیان باید اول به دقت بررسی شود و بعد از رهایی آنا باید اطمینان حاصل شود که آنها دوباره به جبهه جنگ نروند. در ضمن امریکایی ها حرفهایی گفته اند مبنی بر اینکه بعضی نواحی به عنوان "مناطق آتش بس" اعلان شود تا این امتحان صورت بگیرد که آیا طالبان در توقف جنگ جدی استند یا خیر.
رئیس جمهور اوباما وعده داده است که قسمت عمدهٔ عساکر ناتو تا آخر سال 2014 از افغانستان خارج خواهند شد. اگر قبل از آن یک تعهد سیاسی با طالبان وجود داشته باشد، این کار آسانتر خواهد بود. اما باید اطمینان حاصل شود که افغانستان دوباره به مکانی برای حمله به امریکا تبدیل نشود و نظام وحشت طالبان در آن دوباره جا نگیرد.
|
