مرا آتش بزن بر باد ده چون مشت ِ خــــاکستر
به مرگم شاد کن این روحِ نا آرام و طغیــــان گر
درون شیشه ی غربت مرا بشکن تمـــامم کن که تا دنــیاست در آیینـــــــه ی پیـدا نشم دیگر
سپیدار قیـــــــــامم را تبـــر گیر و کمر بشــــکن
گـــلوی دشت فریادم به خـــونم سرخ کن یکسر
منی محکوم بر دارت بزن تا صد نفـــس میـــــرم
هوای زندگی تا تــــف کنم اینبار خونـــــــــین تر
چه تاخیری ؟ تمامم کن ازین کابوس وحشــــت زا
تمـــــامم کن به مرگم نقـــــطه ی بگذار در آخر
