|
نگهت باد نو بهارخو شست
سیر و گلگشت لاله زار خو شست
سبز ه و آب و نم نم باران
لاله یی سرخ داغدار خوشست
کاروان های ابر باران زا9
بر سر کشت و مرغزار خو شست
دره ودشت و وادی و دریا
جنگل وکوه وآبشار خوشست
غلغل مرغکان رنگا رنگ
بر سر شاخ وشاخسار خو شست
شبنم صبحدم بروی سمن
بلبل مست وبیقرار خوشست
بلبل و باغ و سنبل و ریحان
ساقی یی شوخ گلعذار خو شست
د لبر شوخ مثل دسته یی گل
با ده ناب خو شگوار خوشست
رقص دو شیز گان افسونگر
نا ی وطنبور و چنگ وتار خو شست
بو سه از ر وی یار گلچهره
یار گلچهره در کنار خوشست
خوشتر از عشق در جها ن نبود
عا شق زارو د لفگار خو شست
هردو عالم به یک نظر بفروش
در ره عا شقی قمار خوشست
مژده یی وصل د لبر جانان
بعد یک عمر انتظار خوشست
زان می ناب لاله گون جا می
ازغم دوری نگار خوشست
عشق در جانم آ تشی افرو خت
آ تش و شعله و شرار خوشست
***
از رفیقا ن هرزه و فاسد
گژدم ومار و سو سمار خوشست
این ملایا ن طالب قد رت
دو راز شهر واز دیار خوشست
این ملایان جانی وفاسد
جمله گردند سنگسار خوشست
این ملایان نوکر وجاسوس
روسیه بر سر بازار خوشست
روسیه بر سر بازار کمست
کشته وبسته سر دار خوشست
این ملایان کافر وبیدین
راهی دوزخند و نار خوشست
گردن شان زبار خجلت خم
پیش دادار کردگار خوشست
حضرت ومولوی و طالب و شیخ
نشود باعث آزار خوشست
طالب و حضرت و ملاو چلی
خفته در بستر و بیمار خوشست
گر سیاست ز دین جدا گردد
میشود صلح برقرار خوشست
دشمنان رفاه و آز ادی
زرد رویند و شرمسار خوشست
اختلا فات قومی وسمتی
شود از علم تارو مار خوشست
خاین ودزد و رهزن و فاسد
شود از کار بر کنار خو شست
تکیه بر کار وبر عمل دارم
تکیه بر کار مرد وار خو شست
نا مه یی من پیا م آ زادیست
نا مه یی از دیار یار خوشست
در بهشت بر ین این میهن
جنبش و شو ق و کار وبار خو شست
هرکه خد مت به خا ک خویش کند
سربلندست وبا وقار خوشست
کار مردم بدست مردم به
مردم شاد و کامگار خوشست
***
این سخن ها یی نغز جانا نه
این غزل ها یی آبدار خوشست
غزلی مثل با ده روح افزا
غزل ناب روز گار خوشست
غزلی همچو روی آن د لبر
یاکه چون موی آن نگار خوشست
غزلی چو ن بهار وباغ نکو
یا که چو ن نغمه یی هزار خوشست
غزلی همچو روی مهر ویا ن
غزلی چون بت فرخار خوشست
غزلی چون بنفشه و سنبل
یا که چون زلف تارتار خوشست
غز لی مثل طوطی و طا وس
یا که چو ن آ هو یی تاتار خو شست
نکته ها یی چو دانه الماس
یا که چو ن در شاهوار خوشست
***
سخن ناب بی خلل د ارم
سخنی چون گل بی خار خوشست
شاعر مکتب خراسانم
شاعر ی از چنین تبار خوشست
شاعر ی از دیار ویرانی
دیده آ زار بیشمار خوشست
شهسوار ی زکشور معنی
صید معنی کند شکار خوشست
فخر بر جا ه وما ل نتوانم
زین چنین فخر ننگ وعار خوشست
فخر در شعر و در سخن دارم
در سخن فخر و افتخار خو شست
مست از باده یی غرور نیم
گردن نرم و خا کسار خوشست
ای برادر بیا ببوس مرا
بوسه بردار بار بار خوشست
دشمنی را بیک طرف بگذار
یارو غمخوار و غمگسار خوشست
در جها ن دوروزه یی فانی
مهربا نی کن اختیار خوشست
آخ ازجور این غدار جهان
راحت ازجور این غدار خوشست
گر نبا شد گلی و گلبر گی
بته یی خار بر مزار خوشست
(( گل همان پنج روز وشش باشد))
گل معنیست ماندگار خوشست
رشاد و سا جولای 2003 |
