ای مردمـــــان دیــده در دیده توتــــیایی

روزم سیاه چو شب روزیکه می نیــایی

زد آه چون طبیـــبم بگرفت نبض شریان

گفتا گذشتـــــه بینـــــم این درد از دوایی

تنها نه کیش و ملـت من باختم به عشقت

بازیده ام دل و جان بی منــــت و کمایی

زاهد ز کنـج عزلت سر سام خود بر آید

از حجله که ناگــــهه ای ماه من بر آیی

بگرفته بر جمــــــالت کلک فلک نگیرد

عیبت نبوده چیزی عیـب اینکه دیر آیی

بال و پرم نسوزد هرگز چراغ وصلش

میســـوزدم جدایی میــــــسوزدم جدایی

صابر اگر گناهت بگذشــته از حد خود