آنچه در پی می آید دفاع دیگری ازین درخواست برحق فلسطین است که توسط یک عضو کانگرس امریکا صورت گرفته است. برای شناخت آقای کیت الیسون جالب است بدانیم که او به نمایندگی از ایالت مینیسوتا به کانگرس امریکا انتخاب شده است. اولین سیاه پوست ازین ایالت است که به کانگرس پا باز کرده است. آقای الیسون اولین مسلمانی است که به کانگرس امریکا انتخاب شده است.
ترجمهء بنده به خاطر مسلمان بودن نویسنده نبوده است. اتفاقاً این مطلب را من در تحقیقات بعدی ام دریافتم. آنچه او در نیویورک تایمز نوشته است احساس بشری دارد و به حقوق بربادرفتهء ملت فلسطین احترام می گذارد. به باور بنده، حرفهای او منطقی و به مراتب به واقعیت و عمل نزدیک است. تا نظر خوانندگان این سطور چه باشد.
حامد علی پور
ایالات متحده باید از تقاضای تشکیل فلسطین مبنی برای شناسایی کشوری به نام فلسطین از طرف سازمان ملل متحد حمایت کند. مردم فلسطین به وطن خودشان نیاز دارند. در فراسوی بحثهای امروزی در مورد این قضیه، من به یاد حرفهای داکتر مارتن لوتر کنگ می افتم که در سال 1965 گفته بود، "برای کار درست هر زمان درست است."
بعد از دو دهه مذاکره ناکام میان اسرائیل، فلسطین، و کشورهای همکار شان، تصمیم تشکیلات فلسطین برای رجوع به ملل متحد – مرکز بین المللی‌ای که قدرت و صلاحیت میانجیگری در امور مسایل و شناختن یک سرزمین را به عنوان یک کشور مستقل دارد قابل فهم است. با وصف آنکه در اولین مذاکرات صلح اوسلو در دههء نود وعده هایی داده شده بود، مذاکرات مستقیم – به ویژه بعد از قتل ناگوار نخست وزیر اسرائیل، اسحاق رابین – به ضعیف ترین مرحله رسیده است.
حالا که مذاکرات تقریباً به پایان رسیده است و اسرائیل همچنان به ساختن مساکن در سرزمین های اشغالی ادامه می دهد، تشکیلات فلسطین همان مسیری را می پیماید که کشورهای دیگر مثل بوسنی-هرزگوین، ایریتریا و سودان جنوبی قبلاً پیموده بودند. سودان جنوبی بعد از یک جنگ طولانی داخلی، موفققانه از کشور سودان جدا شد و به عنوان عضو توسط سازمان ملل متحد در ماه جولای شناخته شد. اسرائیل که کشور همراه و هم پیمان ما است به همین گونه در سال 1949 عضویت ملل متحد را پیدا کرد. کشورهای عربی ادعا می کنند که راه حل قضیه فلسطین به رسمیت شناختن و موجودیت آن در پهلوی اسرائیل به عنوان یک کشور است. اگر فلسطین به رسمیت شناخته شود، کشورهای عربی که اسرائیل را به رسمیت نشناخته اند، به شکل ضمنی مجبور می شوند که این رسمیت را قبول کنند. وقتی این عمل برآورده شود. این به
تنهایی کافی است که موقعیت اسرائیل در منطقه محکمتر شود.
رهبرهای کشورهای جهان قبل ازینکه درخواست شناخت فلسطین را انتقاد کنند باید کمی فکر کنند و بدانند که آنها نیز از همین طریق قانونی کشورهای شانرا عضو ملل متحد ساخته اند و در جامعه بین الملی شناسایی پیدا کرده اند. رهبران فلسطینی کوشیده اند تا از طریق خشونت و زور سرزمین شان به عنوان یک کشور قبول شود: آنها طیاره ها را ربوده اند؛ ورزشکاران اسرائیلی را در مونشن در دههء هفتاد به قتل رسانده اند؛ و در جریان انتفاضه دوم موترهای سرویس اسرائیلی را بمبگذاری کرده و نابودی به بار آورده اند. این عملات خشونت بار و شنیع توسط جامعه بین الملی رد شده است و مانع بزرگی در راه کوششهای جنبش فلسطین برای شناسایی شمرده شده است. ولی حالا، تشکیلات فلسطین، برعکس سازمان حماس، می خواهد شناسایی فلسطین را از طریق غیرخشونت آمیز و دیپلوماتیک دنبال کند. حالا، چرا باید
این کوشش را انتقاد کرد و در راه آن سد شد؟
بعضی ها به این خاطر انتقاد می کنند که این تقاضای تشکیلات فلسطین مبنی بر شناسایی شان از طریق ملل متحد یک طرفه است و مانع مذاکره با اسرائیل می شود. ولی به رسمیت شناختن فلسطین توسط ملل متحد در نفس خود کشورهای دیگر را در موضوع دخالت می دهد. هیچکسی ادعا نمی کند که مسایلی از قبیل ختم جنگ، تعیین سرحدات، بازگشت آورگان، امنیت ملی و ادعای مالکیت بیت المقدس که هردو طرف به آن معتقدند، نیاز به مذاکرات بیشتر ندارد. اتفاقاً رئیس تشکیلات فلسطین، محمود عباس، خود گفته است که به مجردی که انتخابات ملل متحد برای شناخت فلسطین تمام شود،او از مقامات اسرائیل دعوت به ادامه مذاکره خواهد کرد. حالا باید هردو جهت از خشونت اجتناب کنند و در راه بهبود روابط خود بکوشند.
بعضی از همکاران من در کانگرس اختطار داده اند که اگر تشکیلات فلسطین همچنان به کوشش های خود برای شناخت فلسطین ادامه بدهد، ایالات متحده کمک های خود به این تشکیلات قطع خواهد کحرد. اما مقامات تمام کشور های دخیل در معضله می گویند که کمکهای ایالات متحده امنیت را برای اسرائیل و فلسطین به مراتب بهتر ساخته است. به خاطر این کمکهای امریکا است که حادثات تروریستی در اسرائیل در مدت پنج سال گذشته به کمترین میزان رسیده است.
دولت اسرائیل که در قسمت حفظ امنیت منطقه با تشکیلات فلسطین همکاری موفقانه داشته است، در یک گذارش گفته است که "آنها از جامعه بین المللی می خواهند که به بودجه و پروژه های ساختمانی تشکیلات فلسطینی کمک کنند." اگر ما در امریکا کمک های خود را به تشکیلات فلسطین قطع کنیم، این کار تمام کوششهای گذشته را به هدر خواهد داد. این کار به نفع اسرائیل و امریکا نیست و راه آوردن صلح در خاورمیانه را طولانی تر خواهد کرد.
