ـ 1 ـ

باز دولت

بالِ بگشوده­یی مرا هوسست

که ز پستی گرفته ام نفسست

باز دولت که گشته دستآموز

کلک بیگانه­یی ورا چگسست

سهره بی سُر سرود سَر داده

لحن تلخِ قناری از قفسست

گل آتش به جای گل روید

دل باغم به قلب تیر رسست

تندری را مباد صاعقه­یی

که درین بیشه خرمنی ز خسست

سر به دامانِ تو فروهشتن

در دم واپسین نفس، هوسست

به بهشت هم نباشد آرامم

که مرا دل به ورسج و ورسست

سه­شنبه 7 سنبله­ی ١٣90ش/30 اگست ٢٠١1م

ـ 2 ـ

عقابِ دستآموز

مرا که پای به گل مانده؛ در گلو نفسست

ز فرط تنگدلی سیر نه فلک هوسست

عقاب دولت بختم شده­ چی دستآموز

به­وقتِ صید، سرانگشتِ غیره­اش چگسست

سرود شاد ز قلب غمین چی می­جویی

که لحن تلخ قناری ز تنگی قفسست

حریم باغِ ادیم زمین سوخته­ییست

زلال قطره­ی باران به قلبِ تیررسست

مباد صاعقه افتد فرو ز تندرِ تند

دروده کشت خزان دیده، خرمنی ز خسست

دلم به­انسِ کی بالد که قبله­ی آمال

به ورسجست و به واخان و وردگ و وَرَسست

سه­شنبه 7 سنبله­ی ١٣90ش/30 اگست ٢٠١1م