خپل تصویر ته مې وکتل، زه په کې نه وم؛

زه نه وم...تصویر «پردی» وه.

تصویر هغه دیوال وو، چې دېرش کلونه وړاندې زه په کې اوسیدم.

تصویر لوڅ لغړ کور وه.

تصویر وچ ولاړ دی.

ما ته ګوري، چې ور ستون شم.

آه! بل څه مې واورېدل:

«آیا زه هم د بل څه شي کور یم؟!»

«زما انتظار د څه لپاره دی.»

«زه د چا او څه شي انتظار ګالم؟!»

تصویر زما زوړ پوټکی دی.

زه شیبه په شیبه زوړ پوټکی پرېږدم او نوې زوکړه کوم.

چې څومره ځان یادوم. ځان نوموم.

ځان په لیک او تعریف کې غځوم؛

هومره تصویرونه-

تش کورونه پرځای پرېږدم.

تیره هم یوازې زما هغه ځان نومونه او ستاینه ده،

چې زړه مې ورپسې بیرته الوت کوي.

نه؛ تصویر مې چې واخست؛

را څخه لیرې شو، پردی شو،

پرونی شو!

تصویر له ما لوېدلی...

تللې زمانه مې نشته.

زه یوازې یو ځای شتون لرم او هغه دغه دی،

چې تصویر ته ورګوري

او هوس یې کیږي، چې بیرته په تصویرننوځي،

مړ کالبوت را ویښ کړي.