دو غزل تازه از سومین مجموعه سروده هایم
که شاید عنوانش را «دوزخ سبز» بگذارم

علیشاه احمدی «عباب»

ــ 1 ــ

خشت اول

صدای ما ز شرنگ شکست تکرارست

سزای آیینه ها گرچی سنگ بسیارست

هنوز سینه ی ما از تپش نیفتاده

هنوز مردم عاشق به بیشه بیدارست

ولی به سروِ کجای تو لانه بربندم؟

ایا وطن که زمام تو از تبردارست

ز حجم حادثه ها رنگ آفتاب پرید

شفق محاصره در چارچوب دیوارست

نماد روشنی گر شعله روی پنجره هاست

رواق خانه ی ما از سپیده بیزارست

گمان که خشتِ اول کج نهاده دستِ ازل

که چوب دار به هر جای از سپیدارست

وطن برای تو عرض تسلیت دارم

که خشت و خاک و گل و سنگ تو عزدارست

ولی جهان اگرت بار دوش گفتت، گوی:

«که هنوز مرده ی من زنده ی ترا بارست»

ــ 2 ــ

سنگسار

این چی خشمست و چی جنگ و چی جدالست اینجا؟

هر طرف همهمه ی قتل و قتالست اینجا

دل هر خانه چو بیدِ لبِ دریا لرزان

پای هر کوچه یکی رفته ز حالست اینجا

نه شفق داغ گلِ خنده به گلشن بخشد

نه ز خورشید نشانِ پر و بالست اینجا

هر طرف پنجه و توغ، هر طرفی گورِ شهید

چقدر دامنه ی گریه کشالست اینجا

دختر از بیم پدر شانه به گیسو نبرد

مادر اندر قفسِ رنج و ملالست اینجا

در سخنرانی همه حافظ شیراز غزل

در فضیلت همه گی این جلالست اینجا

لیک، از هیچ سرِ منبری آواز نخاست

که ز چی خونِ جوان شرب حلالست اینجا

استخاره گل نیرنگِ دگر داده به آب

سرنوشت وطنی بسته به فالست اینجا

بهر معشوقه ازین پس گل گندم بفرست

که لب نانی به از صبح وصالست اینجا

این غزلواره نشانی که به نسل فردا

تنبلیِ من و تو زیرِ سؤال اینجا

چاره چون سرو و سپیدار، قیامست عباب

ورنه آزاده گی از بند، محالست اینجا