آب؛

      از نرمش

      و افتاده گی؛

      خود نیروییست

که توان بخشد و جان بخشد و نان

و توان گیرد و نان گیرد و جان

یکی را آب کند غرق و هلاکش سازد

دگری از عطش و تشنه­گی جان میسپارد

شهری از نیروی آبست چراغان

شهری از آن ویران

شهری از قدرت آبست آباد

شهر دیگر ز هجومش برباد

ملکی از قوت آن غرق هزاران نعمت

شهری از وفرت وی در تعب و در زحمت

سر زمینی ز نبودش متروک

کشوری از کمی آن مفلوک

ملکی از سرکشی­اش زیر و زبر.

به زمین هدیه دهد

 روح؛

                   و به ذیروح

  حیات

زنده­گی­بخشِ زمینست و هرآنچی که در اوست.

منبع شهر و توطن آبست

آفریننده و امرار تمدن آبست

لیک در جای دگر

              گاه دیگر

برکند بیخ تمدن

برکشد ریشه­ی هستی و حیات

ارمغان آور مرگست و ممات

گرچی در بخشش هستی به اهورا ماند

لیک در هستی زدایی اثر اهریمنست

یا که او مجمتع اضدادست؟

انکسارست اکر خصلتِ آب

میل آن ارچی به شیبست

و به نرمش شهره

آیه­ی قدرت و نیروست؛

   نمادی ز توان

چی عجینست! به تقدیر همه آدمیان

یکی را آب برد

زان دگری آب رود

یکی پاسش دارد

دیگری ریخته آبست ز بی آبی­چند

فارغ از آب توان زیست بشر؟

گرچی سرچشمه­ی خیرست

     و هم منبعِ شر

همه را روی نیازش بر در

به نیایش چی کسی

 نکند زمزمه از ژرفه­ی دل

کآب رخسار حیاتم نبری

نکنی بار خدایا بی آب!

دو شنبه 6 سنبله­ی ١٣90ش/29 اگست ٢٠١1م

این شعر در زیر تأثیر رویدادهای طوفان آیرین در شرق امریکا سروده شده است.