دو پرنده  ی کوچک در باران

دو خوش آواز دو خوشخوان

بر شاخه درختی نشسته و خواندند گرم

دو جوان دو پاک

دو عاشق

دو از زندگی سرشار

 دو شوخ دو بازیگوش

دو پرنده ی کوچک

با لهجه ی تر عشق

خواندند

و از بودن و نابودن گفتند

راستی را میان بودن و نابودن نمایاندند

تا هستی بخوان سرود

بخوان جاودانه

دو پرنده ی کوچک در باران

در جستجوی آشیانه نبودند

که بی آرام و قرار از شاخه یی به شاخه ی دیگر می پریدند

دو پرنده ی کوچک

در جستجوی این دم بودند

این لحظه که هستی

در شرشر و شریان شیرین باران

جاری است...

آن ها به فکر بال های تر خود نبودند

که در فکر خواندن بیشتر خود بودند

در فکر سرود هستی

در فکر بودن و سرودن

بودن خود را سرودی کردند

و این راز را در گوش درخت خواندند

موسم هند- پونه 18 جولای 2011