سده­ی ما می نماید کشتی بشکسته واری

سیر تاریخ جهانست رشته­ی بگسسته واری

پویش دوران ز کندی شور و آهنگی ندارد

یا مگر گردون دوران می­نماید خسته واری

رشد عقلانی نه­بینی پویش وارونه عامست

یا که در، بر روی تاریخ بشر شد بسته واری

بیش ازین گیتی نسازد ارزشی از معنویت

تا شد ابزار تمدن تیشه­ی بی­دسته واری

در بهار خودسری ها، رد نیابی از بهاران

کره­ی خاکی نماید از مدارش جسته واری

لانه کرده روح شیطان بر نهاد آدمیت

زهری افشاند چو ایدز و تیغ و تیرش هسته واری

شهسواران تمدن می­نوردند مرز وحشت

می­نگارند نامه­ی خود اندکی برجسته واری

شعر، بدین هنجار می­باید که این دوران نزاید

در سخن مرد توانا قاری واری، خسته واری

جمعه ٢٥ ثور ١٣٨٩ش/١٥ می ٢٠١٠م