یادداشت مترجم:   مسئله فلسطین بار دیگر حاد شده است. هرچند رئیس جمهور اوباما در سخنرانی اخیر خود به طور واضح تاکید روی شناخت فلسطین بر اساس مرز های قبل از سال 1967 کرد، بنیامین نتنیاهو در سفر چند روز قبل خود، در حضور اوباما این سخن او را رد کرد.  خوانندگان کابل نات برای بهتر دانستن جزئیات معضلۀ به رسمیت شناختن فلسطین می توانند به مراجع مختلف از آن جمله به این ویبسایت می توانند رجوع کنند.

  http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%81%D9%84%D8%B3%D8%B7%DB%8C%D9%86

 آنچه درپی می آید، ترجمۀ نوشتۀ است که به تاریخ 16 ماه می به قلم محمود عباس در روزنامۀ نیویورک تایمز به نشر رسیده است.

محمود عباس (متولد سال ۱۹۳۵) معروف به ابومازن، رئیس جمهور تشکیلات فلسطین است. او در سال ۲۰۰۵ به این سمت انتخاب شد و تا کنون به عنوان رئیس جمهور در حال فعالیت است. 

                           حامد علی پور

شصت و سه سال قبل، یک پسر 13 ساله فلسطینی به جبر از خانه اش در شهر صفد اخراج شد و با فامیل خود به سوریه فرار کرد.  او در یکی از خیمه های آوارگان سرپناه پیدا کرد.  هر چند این پسر و فامیلش برای چندین دهه آرزو داشتند به خانه و وطن شان برگردند، ولی این آرزوی نهایت طبیعی و اساسی انسانی شان در تمام این مدت زیر پا شد. این قصه، مانند داستان بیشتری از فلسطینی ها، قصۀ من است.

امسال، در ایام بزرگداشت سالگرد این اخراج را که ما به آن در عربی "نکبه" می گوییم، فلسطینی ها حق دارند که امیدوار باشند. در ماه سپتامبر امسال ما از مجمع عمومی سازمان ملل متحد خواهیم خواست که دولت فلسطین را بر اساس سرحدهای سال 1967 به رسمیت بشناسد و کشور ما را به عنوان یک عضو در سازمان ملل متحد قبول کند.

بسیاریها ارزش این کار در ایامی که اسرائیل همچنان به اشغال خود ادامه می دهد، مورد سوال قرار داده اند. بعضیهای دیگر ما را متهم می کنند که پروسه صلح را در خطر می اندازیم. اما، ما معتقدیم که برای تمام فلسطینی ها – چه آنهایی که در داخل زندگی می کنند و چه آنهایی که در تبعید و در زیر اشغال – این کار بسیار ارزشمند است.

به جاست به خاطر بیاوریم که آخرین باری که مسئله  به رسمیت شناختن کشور فلسطین در مجمع بین المللی مطرح شد، معضله در انظار جامعۀ بین المللی به گونۀ تقسیم وطن اصلی به دو کشور جداگانه بود. در نومبر سال 1947، مجمع بین المللی این پیشنهاد را کرد و اینکار مورد قبول واقع شد. قوای صهیونستی به زودترین فرصت عرب های فلسطینی را اخراج کرد تا یهود ها اکثریت قاطع در اسرائیل باشند. قوای نظامی کشور عربی داخل قضیه شدند. جنگ صورت گرفت و اخراج بیشتر فلسطینی ها ادامه یافت. در واقع، این بازماندگان این آوارگان بودند که در روز یکشنبه گذشته در حالیکه از حق بازگشت خود به خانه هایشان دفاع می کردند، توسط قوای اسرائیلی به رگبار بسته شدند.

فقط دقایقی از بنیاد کشور اسرائیل در 14 ماه می سال 1948 نگذشته بود که ایالت متحده امریکا آنرا به رسمیت شناخت. اما، شناخت دولت فلسطین وعدۀ است که سالهاست برآورده نشده است.

پذیرش فلسطین به عنوان یک کشور در ملل متحد مسئله را از گونۀ سیاسی به گونۀ قانونی تبدیل می کند و به آن جنبۀ بین المللی می دهد. به ما همچنان این فرصت را می دهد که در ملل متحد، مراکز حقوق بشر، و دادگاه عدالت بین المللی (International Court of Justice) خواسته های خود را در مقابل اسرائیل دنبال کنیم. 

کوشش ما برای به رسمیت شناختاندن فلسطین نباید یک بازی سیاسی قبول شود. مردان و زنان فراوانی درین راه جان خود را قربانی کرده اند و ما مایل نیستیم که بازیگران یک "تیاتر سیاسی" باشیم. ما به ملل متحد می رویم تا حق زندگی آزادانه را در 22 فیصد از سرزمینهای که وطن تاریخی ما است بدست آوریم. ما برای بدست آوردن این حق 20 سال تمام است که با دولت اسرائیل مذاکره می کنیم ولی هیچگاه به این آرزوی خود حتی نزدیک هم نشده ایم. ما نمی توانیم به انتظار خود همچنان ادامه بدهیم در حالیکه اسرائیل به فرستادن بیشتر مردمان خود به مناطق اشغال شده کرانۀ غربی ادامه می دهد و از دسترسی فلسطینی ها به این مناطق و به مراکز مقدس ما، به ویژه بیت المقدس، جلوگیری می کند.  اسرائیل به ساختن تعمیرها برای مهاجران اسرائیلی همچنان ادامه داده است و نه به فشارهای سیاسی و نه وعیدهای کمک ملل متحد وقعی گذاشته است.

مذاکره اولین انتخاب ما است ولی چون بیشتر مذاکرات ما تا حال به ناکامی انجامیده است، ما مجبور استیم که دست به دامان جامعه بین المللی بزنیم تا به ما این فرصت را بدهد که یک راه عادلانه و صلح جویانه برای حل این معضله پیدا کنیم.  اتحاد ملی فلسطین اولین قدم درین راه است. بر خلاف آنچه بنیامین نتنیاهو نخست وزیر اسرائیل می گوید و انتظار می رود که این حرف را بارها در سفرش به واشنگتن تکرار کند، انتخاب میان اتحاد فلسطینی ها یا صلح با اسرائیل نیست. انتخاب میان راه حل دو-کشور (اسرائیل و فلسطین) و ساختن بیشتر مستعمره ها در مناطق اشغال شده است.

با وصف آنکه اسرائیل حق عضویت ما را در جامعه بین المللی سالهاست غضب کرده است، ما تمام پیش نیازهای این مسئله را که در مجمع مونتوویدو (Motevideo) در پیمان سال 1933 ذکر شده است برآورده کرده ایم.  ساکنان دایمی سرزمین ما فلسطینی های استند که حق خودمختاری شان بارها از طرف ملل متحد قبول شده است و دادگاه عدل بین المللی در سال 2004 آنرا نیز قبول کرده است. سرزمین ما خاک مرزهای شناخته شده سال 1967 است ولی سالهاست که توسط اسرائیل اشغال شده است.

ما این ظرفیت را داریم که با کشورهای دیگر مذاکره کنیم. ما در بیشتر از 100 کشور جهان سفارت و نمایندگی داریم. بانک جهانی و صندوق بین الملی پول و مرکز اروپایی قبول کرده اند که تشکیلات ما آنقدر پیشرفته است که بتواند یک دولت حساب شود. این تنها اشغال خاک ما است که ما را از رسیدن به هدف ایجاد یک دولت بازداشته است. این اشغال نباید دلیل شود که ملل متحد ما را به رسمیت نشناسد.

دولت فسطین در نظر دارد که یک دولت صلحدوست باشد که به حقوق بشر، دموکراسی، حاکمیت قانون و  منشور ملل متحد معتقد است. هر گاهی که دولت ما از جانب ملل متحد به رسمیت شناخته شود، ما حاضر استیم که با اسرائیل روی تمام مسایل حاد مذاکره کنیم.  یکی از مسایل کلیدی مذاکرات ما حل مسئله آوارگان فلسطینی خواهد بود که ملل متحد آنرا در سال 1948 بر اساس قطعنامۀ 194 مورد قبول قرار داده بود. 

دولت فلسطینی به مثابۀ یکی از اعضای ملل متحد که خاکش توسط قوای نظامی کشور دیگر اشغال شده است مذاکره خواهد کرد نه به عنوان یک کتله از مردم مغلوب شده که هر شرایطی را به پیشرویشان بگذاری قبول خواهند کرد.

ما از تمام کشورهای دوست و صحلدوست می خواهیم که ما را درین آرزوی ملی ما که به رسمیت شناختن توسط ملل متحد بر اساس مرزهای سال 1967 است یاری برسانند و از هدف عضویت ما در ملل متحد حمایه کنند. عزت مردمان ما و یک آیندۀ پر از امید فقط زمانی به واقعیت خواهد پیوست که جامعه بین المللی به قول خود که شش دهه قبل داده بود وفا کند و این اطمینان را به ما بدهد که در جستجوی یک راه حل عادلانه برای معضلۀ آوراگان فلسطینی است.