ز حسـرت بهر گرمـایی ز آغوش تو مـی سـوزم

به تشـریف وجودت از بر و دوش تـو می سـوزم

شـوم آب از سر شوق حضـورت پـاک سـر تا پا 

که از برق دو چـشمان و لب نـوش تو می سوزم

حریر سرخ می پیچـد ز سـرمـسـتی به اندامـت

ز پیچ و تـاب آتشـسای تنـپوش تـو می سـوزم

پـرنـد آبـشـار زر فـتـد بـر لـوح سـیـمـینـت

و من از خرمن موی و بـنـاگـوش تو می سـوزم

سـزاوار تـو دیـدم جـایـگـه بـر مردم چشمـم

از آن که مردمان گردیده مدهوش تو می سـوزم

حریفان با خم و چم گـرد تـو مشـغـول از رندی

و من از خنده های مست و پرجوش تو می سوزم

چـنـان در آتشـت پختـی مرا ای آتشین خصلت

که یک لحظه اگر گـردم فـرداموش تو می سوزم

بـه سـوزم گشـته پیوند آنچنان کایی در آغوشم

ز گـرمای نفس و ز شورِ تـپـتوش تو می سوزم

چهار شنبه ١٧ اسد ٨٦ ١٣ = ٨  اگست ٢٠٠٧

* تپتوش یا تبتوش واژه ی لهجه ی محلی هزاره گیست که مفهومِ «نفسک زدن» را می رساند.