دکتر اسد بدیع

ناله ی مولایی

ناله ی مولایی ......

کلید قفل دردم ، عاشقم ، بشکسته دیوارم

خدایم عشق ، جانم عشق ، پروا نیست از دارم

پر از رقصم ، پر از سازم ، قفس بشکسته آوازم

به صبح خویش می نازم ، ز سر افتاده دستارم

اگر خورشید در دام است ، اگر آیینه بدنام است

کی میگوید که فرجام است ، اگر لبریز دیدارم

اگر آهنگ خاموشم، وگر تنها فراموشم

نوای تست در گوشم ، ز عشق تست تکرارم

فقط درد است استادم ، وطنآغوش فریادم

وفریادی که آزادم ، و تا دیدار بیدارم

تو دانی فصل سردم را، زبان لال دردم را

و درد کوچه گردم را ، که از بن بست بیزارم

اگر از شعله باغم من ، اگرویران داغم من

پریشان چراغم من ، به دل آتش نگهدارم

نه مجنونم نه هشیارم ، نه ناچیزم نه بسیارم

نه چون کوهم نه هموارم ، فقط عشق است اسرارم

(اسد بدیع)

 آتش نامیرا   .......

در حصار شعله های آتشم

عاشقم در ابتدای آتشم

عشق ای فریاد جان خسته ام

با تو هردم آشنای آتشم

من زبان شعله را آموختم

من نیستان ، من صدای آتشم

من به دنیا آمدم از آتشی

تا دم آخر عصای آتشم

من از آن روزی که عشق آموختم

در درون ماجرای آتشم

با چراغ درد هر شب تاسحر

شعله ور تا  انتهای آتشم

آه ، مولای دل بیتاب من !

بی تو دودِ بی بهای آشتم

بی تو هجرم  ، غربتم ، آواره ام

دعوت هجرانسرای آشتم

ای حضور روشن فردایی ام !

با تو من فرمانروای  آتشم

آفریدم آتشی از جنس عشق

خالق خویشم ، خدای آتشم

(اسد بدیع)