همه گفتندسقطش کن اما مادرم زاد

به مـن بگـذاشـت او نـامِ   ٌ خداداد  ٌ

چنین خواست خدابود گفت:-  ورنه

نه خواستِ من چنین بود نز خداداد

* * *

                                               سـه سـال و نیـم  وسـه ماهِ دیگـر

                                               علی بود همچنان در قشله عسکر

                                                دلِ زهــرأ  زدوریِ علـی خـون

                                                علی بود نامزدش وزهرکه بهتر

* * *

به ظاهرگـرعلی – زهرأ دو بودند

مگر هر دو چو جان یک دگر بود

اگـر دردی یکـیش را بود یا رنـج

به دوری هم یکی دیگـر خبر بود

* * *

                                                به هم ازمهر چون آب حیات اند

                                                به مانـند گـیاه از نور خـورشـید

                                                زهم دورافتاده وزهرچه محروم

                                                مگـر دنیـا شـده خـورده به امـید

* * *

پـگـاهی زود زهـرأ تا به خُـفــتن

به منزل خدمـتِ ارباب می کـرد

ته ی خـوان بـود از خـان مزدش

ودرپستوی گاراج خواب می کرد

* * *

                                                شبیـخـونی بـه زهـرأ  زد اربـاب

                                                یکی در خلوتِ شب درحال مستی

                                                مثـال بره آهـو درپنـجـه ی گـرگ

                                                به زوروزاری ازچنگش نرسـتی

* * *

چوخان کامش از زهـرأ برآورد

دل ودامان زهـرأ پرز خـون شد

هنـوز در فکـر آبســـتن نـبـودی

چوخون دیگرندیدحالش نگون شد

* * *

                                                نُه دیگرماه برزهرأ چه بگذشت

                                                زطعنِ مردم واز شرم و از غم

                                                توگفتی زآه او می سوخت دریا

                                                که یـاد نامـزدش بـودی جهَــنَّم

* * *

پـس از نُـه مـه  و نـُه روز زهـرأ

که بارِ اشـکمِ خـود را فـروهِشـت

زمین گوئی که ترکـید وفرورفـت

اگرچه اونه مسئوول است درکشت

* * *

                                                همه گفتند سقطش کن امااومرا زاد

                                                به مـن بـگـذاشـت او نـامِ   ٍ خداداد ٌ

                                                چنین خواست خدا بود گفت:- ورنه

                                                نه خواست من چنین بود نز خداداد

* * *

بگویندم  ٍ حرامی ً، جای  ٍخداداد ً

زنند من را به پا چون سنگِ تیـپا

مگـر ارباب که او کارِحرام کرد

ببوسـند مردم اورا دسـت وهـم پا

* * *

                                                حـرامی نیســتم مـن بـی اخـتـیـارم

                                                نخوردم جزشیرمام، آنکه حلال است

                                                چرا زهـرأ  و مـن باشـیم  منـفـور ؟

                                                مگـرخان صاحـبِ فـَرّ وجلال است

* * *

حرامی نیســتم من فـرزنـدِ خـانم

همان خانی که درصـدرِشما بود

خدا گر خواسـتی کارِ دگـر کرد

نه کار من حـرام بل از خدا بود

* * *

                                              خـدا را رازِ ایـن خَلـقَــت  نـدانـم

                                              که بیجرم است مظـلومی حرامی

                                              مگر ظالم که خود از اِجحاف لافد

                                              بهـادر ارجمـند است و خـانِ نامی