کابل ناتهـ، Kabulnath


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Deutsch
هـــنـــدو  گذر
آرشيف صفحات اول
همدلان کابل ناتهـ

دريچهء تماس
دروازهء کابل

 

 

 

 
 
   
اربابزادهء نا مشروع

دکتر رضأ بهمنش
 
 

همه گفتندسقطش کن اما مادرم زاد

به مـن بگـذاشـت او نـامِ   ٌ خداداد  ٌ

چنین خواست خدابود گفت:-  ورنه

نه خواستِ من چنین بود نز خداداد

* * *

                                               سـه سـال و نیـم  وسـه ماهِ دیگـر

                                               علی بود همچنان در قشله عسکر

                                                دلِ زهــرأ  زدوریِ علـی خـون

                                                علی بود نامزدش وزهرکه بهتر

* * *

به ظاهرگـرعلی – زهرأ دو بودند

مگر هر دو چو جان یک دگر بود

اگـر دردی یکـیش را بود یا رنـج

به دوری هم یکی دیگـر خبر بود

* * *

                                                به هم ازمهر چون آب حیات اند

                                                به مانـند گـیاه از نور خـورشـید

                                                زهم دورافتاده وزهرچه محروم

                                                مگـر دنیـا شـده خـورده به امـید

* * *

 

پـگـاهی زود زهـرأ تا به خُـفــتن

به منزل خدمـتِ ارباب می کـرد

ته ی خـوان بـود از خـان مزدش

ودرپستوی گاراج خواب می کرد

* * *

                                                شبیـخـونی بـه زهـرأ  زد اربـاب

                                                یکی در خلوتِ شب درحال مستی

                                                مثـال بره آهـو درپنـجـه ی گـرگ

                                                به زوروزاری ازچنگش نرسـتی

* * *

چوخان کامش از زهـرأ برآورد

دل ودامان زهـرأ پرز خـون شد

هنـوز در فکـر آبســـتن نـبـودی

چوخون دیگرندیدحالش نگون شد

* * *

                                                نُه دیگرماه برزهرأ چه بگذشت

                                                زطعنِ مردم واز شرم و از غم

                                                توگفتی زآه او می سوخت دریا

                                                که یـاد نامـزدش بـودی جهَــنَّم

* * *

پـس از نُـه مـه  و نـُه روز زهـرأ

که بارِ اشـکمِ خـود را فـروهِشـت

زمین گوئی که ترکـید وفرورفـت

اگرچه اونه مسئوول است درکشت

* * *

                                                همه گفتند سقطش کن امااومرا زاد

                                                به مـن بـگـذاشـت او نـامِ   ٍ خداداد ٌ

                                                چنین خواست خدا بود گفت:- ورنه

                                                نه خواست من چنین بود نز خداداد

* * *

بگویندم  ٍ حرامی ً، جای  ٍخداداد ً

زنند من را به پا چون سنگِ تیـپا

مگـر ارباب که او کارِحرام کرد

ببوسـند مردم اورا دسـت وهـم پا

* * *

                                                حـرامی نیســتم مـن بـی اخـتـیـارم

                                                نخوردم جزشیرمام، آنکه حلال است

                                                چرا زهـرأ  و مـن باشـیم  منـفـور ؟

                                                مگـرخان صاحـبِ فـَرّ وجلال است

* * *

حرامی نیســتم من فـرزنـدِ خـانم

همان خانی که درصـدرِشما بود

خدا گر خواسـتی کارِ دگـر کرد

نه کار من حـرام بل از خدا بود

* * *

                                              خـدا را رازِ ایـن خَلـقَــت  نـدانـم

                                              که بیجرم است مظـلومی حرامی

                                              مگر ظالم که خود از اِجحاف لافد

                                              بهـادر ارجمـند است و خـانِ نامی

                                   

 

 

بالا

دروازهً کابل

شمارهء مسلسل    ۱٤۳       سال        هفتم                ثــــور       ۱۳۸٩  خورشیدی                     می ٢٠۱۱