زندگی جز نا روا یی با منی مسکین نکرد

خندۀ با مهربا این خون دل خونین نکرد

جـزخزان، این دیده هایم نو بهارانش ندید

آشنا یم با گلستانی پر از نسرین  نکرد

هـر گه زد تیر جفا ازهـر کجا بر سینه ام

گریه ام بشنید، رحمی برمنی غمگین نکرد

نه زبزمش یک تناول دیدم ونه مستی ای

جام من بشکست ، پرزان باده رنگین نکرد

بـسته است دربند، من را چون تناب عنکبود

نه خـرامی نه ادایی ، نا ز نه تمکیـن نکرد

طفل اشکم می دود هرلحظه بر دامان من

لیک صد افسوس ترکی شیوه پیشین نکرد

عمر من بگذ شت درشب های تار بی فروغ

آشنایم با شبستانی پراز پروین نکـرد

زان سبب با زندگی داردسری جنگ این عیار

چونکه فرق گل پرست درباغ تاگلچین نکرد